Царква Шатландыі хоча адсудзіць у скарбашукальніка палову скарба вікінгаў
(абноўлена 16:54 17.09.2019)
Мужчына прадаў скарб музею за 1,9 мільёна фунтаў стэрлінгаў і вырашыў не дзяліцца выручкай з царквой.МІНСК, 17 вер - Sputnik. Прэсвітэрыянская царква Шатландыі падала ў суд на скарбашукальніка, каб адсудзіць у яго палову кошту скарбу часоў вікінгаў, паведаміла газета The Independent.
Дэрэк Макленан у 2014 годзе знайшоў на пляжы ў Шатландыі найбуйнейшы ў гісторыі Вялікабрытаніі скарб X стагоддзя - сярэбраныя бранзалеты, кольца з золата, крыж і іншыя прадметы з каштоўных металаў. Пазней ён прадаў скарбы Нацыянальнаму музею Шатландыі за 1,9 мільёна фунтаў стэрлінгаў.
У Касцёле Шатландыі сцвярджаюць, што скарб 52-гадовы мужчына выявіў на землях, якія належаць ёй. Акрамя таго, раней Макленан заключыў з царквой дагавор, згодна з якім ён абавязваецца падзяліцца з ёй паловай кошту знойдзеных каштоўнасцяў.
Прадстаўнікі царквы заяўляюць, што скарбашукальнік пасля продажу скарбу дагаворныя ўмовы не выканаў і перастаў выходзіць на сувязь, менавіта таму было прынята рашэнне падаць на мужчыну ў суд.
Тэги:
Алімпійскае лета-80 у Мінску: замежныя госці, яркія шкарпэткі і праменад
(абноўлена 06:34 22.06.2020)
Тое лета мінчанам запомнілася незвычайнай атмасферай свята, праменадамі пасля футбольных матчаў і рознакаляровымі шкарпэткамі, успамінае вядомы беларускі акцёр, намеснік дырэктара НАДТ імя М.Горкага Ігар Андрэеў.У 1980 годзе Андрэеву было 28, ён ужо заявіў пра сябе ролямі, быў малады, прыгожы. Тое лета яму запомнілася не толькі тым, што тэатр упершыню не паехаў на гастролі, але і незвычайнай атмасферай агульнай радасці.
"У чым незвычайнасць усяго гэтага свята? Па-першае, у першы раз у Савецкім Саюзе Алімпіяда праводзілася ў Маскве. Па-дургое, гэта была падзея, якая закранула ўсё вялікага народа, і спаборніцтвы праводзіліся ў пяці гарадах - Маскве, Ленінградзе, Кіеве, Мінску і Таліне", - распавядае акцёр.
©
Sputnik / Евгений Коктыш
Алімпійскі агонь Алімпіяды-80 на плошчы Леніна ў Мінску
"Мы, Рускі драматычны тэатр імя Горкага, прывыклі, што на чэрвень-ліпень трупа з'язджае на гастролі. А тут для нас было здзейснена нечаканым, што было загадана застацца ў Мінску, паколькі праводзіцца Алімпіяда", - распавёў Андрэеў.
Пра алімпійскую сімволіку
Асобнай алімпійскай тэмай, якая застанецца і пасля таго, як забудуць аб алімпійскіх рэкордах, будзе алімпійская сімволіка. І ў першую чаргу чароўны і кранальны Алімпійскі Мішка.
©
Sputnik / Сергей Гунеев
Сімвал Алімпіяды-80 - Алімпійскі Мішка - быў у гэты час паўсюль
"За год да Алімпіяды мы былі на гастролях у Венгрыі і прывезлі сувеніры. Гэта былі паштоўкі, маленькія значкі з Мішкай. У нас адрывалі іх з рукамі і з нагамі, мы былі самымі дарагімі гасцямі. Нас частавалі ў лазні півам толькі таму, што мы паднеслі нейкую маленькую паштоўку з Мішкай", - успамінае артыст.
Паводле яго слоў, сувеніры з алімпійскай сімволікай былі дадатковым пропускам на любое мерапрыемства.
Пра замежнікаў
Па сцвярджэнні многіх, Алімпіяда-80 стала пэўным "глытком замежнага паветра". Вось як успамінае той час артыст Андрэеў:
"У той перыяд, у 80-я, не вельмі віталі кантакты з замежнікамі. Але ў той лета было нейкае паслабленне. Не тое, што мы лезлі з зносінамі да гасцей горада, але проста калі ты прыходзіш у нейкі пункт грамадскага харчавання, рэстаран, кафэ, дзе шмат людзей, размовы завязваліся вельмі спантанна і арганічна. На якой мы мове размаўлялі, я не памятаю, але слова "алімпіяда" збліжала ўсіх, і ў гэтым была атмасфера свята.
Паводле яго слоў, асаблівая атмасфера ў горадзе панавала і пасля футбольных матчаў. (У беларускай сталіцы праходзілі адборачныя матчы). Пасля футбола, ад стадыёна "Дынама" публіка ішла па цэнтры горада - стараліся зайсці ў рэстараны, летнія кафэ.
Ён таксама ўзгадвае той час, калі ўсім было радасна за краіну, за Савецкі Саюз, калі ніхто не дзяліў людзей на нацыянальнасці - на рускіх, беларусаў, казахаў.
Пра рознакаляровыя шкарпэткі
Сімвалам савецкіх часоў быў татальны дэфіцыт, у тым ліку і на адзенне. Але Алімпіяда ўнесла і тут свае карэктывы. "Джынсы з'явіліся, нейкія асаблівыя тэніскі яркія. А брэсцкая фабрыка выпусціла шкарпэткі любога колеру, не толькі чорнага або сіняга. Але яны жоўтыя, чырвоныя, блакітныя. У гэтым быў таксама адмысловы настрой", - успамінае акцёр.
Пра фарцоўку
Фарцавалі ў той час заўсёды, асабліва блізкая да фарцоўшчыкаў была багема, залатая моладзь. Тэатр імя Горкага, як вядома, знаходзіцца ў асаблівым месцы, пра яго размяшчэнне нават анекдоты ходзяць. На маленькім пятачку - тэатр, гасцініца, турма, радзільня.
"Гасцініца "Мінск" у той час была цэнтр замежнікаў. І там народ пасвіўся. А нашы хлопцы з тэатра там набывалі - абутак і джынсы. Кошты, вядома, былі залімітавыя. Але затое джынсы можна было насіць вельмі доўга", - сказаў Андрэеў.
Месцы тусовак
Ён таксама ўзгадвае, што ў Мінску падчас алімпіяды была вельмі добрае надвор'е.
"Многія людзі гулялі па горадзе, у парках, у скверах. На жаль, тады вельмі абмежаваныя былі месцы тусовак. Народ проста гуляў па горадзе. А па цэнтральным праспэкце ў Менску ў цёплыя летнія вечары прайсціся можна было з тым, каб сябе паказаць і іншых паглядзець", - успамінае акцёр.
Паводле яго слоў, публіка шпацыравала ад Палаца прафсаюзаў, міма ГУМа, да плошчы Леніна.
"Гэта такі праменад. Ён быў заўсёды запоўнены, не было свабодных месцаў, у скверыку каля тэатра Янкі Купалы, у Аляксандраўскім скверы. Вось гэтыя месцы былі проста заўсёды запоўненыя людзьмі", - распавёў Андрэеў.
Тэги:
Тэмы:
"Алімпійка", штроксы і вятроўкі: як Алімпіяда-80 змяніла моду ў СССР
(абноўлена 11:40 11.06.2020)
Вядомы беларускі дызайнер, аўтар шматлікіх калекцый адзення Эльвіра Жвікава падзялілася сваімі ўражаннямі і ўспамінамі аб тым, якой стала мода ў СССР пасля Алімпіяды-80.Алімпійскае маскоўскае лета 1980 года не толькі ўвайшло ў гісторыю вялікай краіны, але стала памятным ў жыцці будучага знакамітага і тытулаванага беларускага дызайнера. Віцебская дзяўчынка Эльвіра Жвікава тады прыехала паступаць у Маскоўскі тэкстыльны інстытут.
"Я выдатна памятаю гэтае лета. Экзамены з-за Алімпіяды змясціліся на сярэдзіну жніўня - гэта была спякота і напалову пустая Масква. Посталімпійскія настроі вельмі адчуваліся", - успамінае яна. Гэта потым, пасля заканчэння прэстыжнага маскоўскага ВНУ, яна вернецца ў Мінск і заваюе многія вяршыні ў прафесіі. А з таго лета яна запомніла, як Алімпіяда-80 мяняла людзей: не толькі ўнутрана, але і знешне.
©
AP / -
Улетку 80-га краіна дыхала Алімпіядай
Худзі родам з 80-х
Жвікава ўпэўненая, да прыкладу, што паняцце "алімпійкі", тое, што сёння стала адным з самых модных і запатрабаваных прадметаў гардэроба, - худзі на маланцы і з белымі палоскамі - родам з той Масквы 80-х.
©
Sputnik / Юрий Сомов
Спартсмены ў Алімпійскай вёсцы ў Маскве
Але мяжой летуценняў ўсіх моднікаў і модніц вялікай краіны тады былі джынсы.
"Вядома ж, усе насілі джынсы. У маёй сяброўкі быў такі цудоўны джынсавы камбез. Гэта проста была мая мара. Тады мы ўсе таксама захварэлі штроксами, усім захацелася іх займець. У фарцоўшчыкаў гэта каштавала казачных грошай, студэнцкая стыпендыя не дазваляла набыць іх. Але галота на выдумкі хітрая - мы знайшлі ў продажы вельвет і, каб атрымаць дробны рубчыкі, выстрыгалі нажніцамі", - успамінае яна.
"Вельветавую" тэматыку, як і іншыя модныя фішкі, прыўнеслі замежныя госці, якія тады прыехалі на Алімпіяду.
©
Sputnik / Александр Лыскин
Замежныя турысты ў алімпійскай Маскве
"Потым яна надоўга ўвайшла ў гардэробы самых модных персанажаў тусовак і ў Мінску, і Маскве. Усе насілі вельветавыя пінжакі, вельветавыя джынсы, штроксы", - распавяла дызайнер.
Пра "бабуліны" балеткі і сафары
Алімпіяда-80 стала папярэднікам многіх сучасных трэндаў у адзенні і абутку, Жвікава распавяла, як маскоўскія студэнткі-дызайнеры стваралі "шэдэўры" з бабуліных тапак.
"У той час у модзе былі балеткі - гэта было вельмі дэфіцытна і модна. Набыць іх можна было толькі за валюту ў "бярозках"(крамы ў СССР, якія гандлявалі за валюту і чэкі - Sputnik). А мы, студэнты куплялі бабуліны тапкі на плоскім хаду і распісвалі, лакам задзімалі - усё ж такі мы былі мастакі! І, па меншай меры, на адзін-два выхады куды-небудзь на дыскатэку схадзіць хапала", - успамінае Эльвіра.
З чым яшчэ асацыюецца мода тых гадоў, дык гэта са стылем сафары. У 1968-м Іў Сен-Ларан выпусціў сваю першую знакамітую калекцыю ў стылі сафары, і далей у 1970-я не раз прапаноўваў розныя варыянты падобнага адзення. Да Алімпіяды-80 трэнд быў на піку ў СССР: тэма накладных кішэняў, батнікаў-газет была вельмі моднай і актуальнай.
Модная спадчына Алімпіяды
Кажучы пра ўплыў на стрыт-стайл наступных гадоў, Жвікава звярнула ўвагу на папяровыя курткі-вятроўкі, якія некалькі сезонаў назад літаральна ўварваліся на подыумы модных сталіц.
"Мне здаецца, як спадчына Алімпіяды, засталіся гэтыя папяровыя курткі-вятроўкі, на якіх была нанесеная алімпійская сімволіка. Гэта знакамітыя маскоўскія будынкі, выведзеныя ў выглядзе алімпійскіх дарожак, а таксама з выявай талісмана - алімпійскага мішкі", - сказала дызайнер.
©
Sputnik / Сергей Субботин
Дзяўчыны-валанцёры бяруць аўтографы ў чэмпіёнаў па пяціборстве Анатоля Старасціна, Паўла Леднева і Яўгена Ліпеева
Паводле яе слоў, у 1980 годзе вельмі шмат савецкіх людзей былі валанцёрамі алімпіяды, і ў іх засталіся гэтыя вятроўкі. "Яны хадзілі ў гэтых папяровых куртках - гэта было вельмі крута. Гэтыя бомберы з мятай, жаванай паверхняй! Гэта было вельмі эфектна", - успамінае дызайнер.
Мара вінтажніцы
Маючы за спіной шматгадовы вопыт працы ў якасці паспяховага дызайнера, Эльвіра аддае належнае таленту мастакоў, якія працавалі над алімпійскай вопраткай і аксэсуарамі.
"Сумкі - вельмі класная тэма. Сёння такая сумка была б прадметам зайздрасці любой вінтажніцы. Таму што шыкоўная форма - прастакутнік, пакладзены на доўгі бок з закругленымі кутамі, з кантамі, з алімпійскай сімволікай", - сказала яна.
©
Photo : eBay Inc.
Такія сумкі з алімпійскай сімволікай зараз можна купіць на аўкцыёнах прыкладна за 100 долараў ЗША
Разам з тым яна прызнае, што тагачасная "залатая моладзь" аддавала перавагу сумкі з надпісамі на замежнай мове.
З моманту маскоўскай алімпіяды прайшло 40 гадоў. Яна стала не толькі падзеяй у спартыўным і палітычным жыцці вялікай краіны, ніхто не стане ўжо спрачацца з тым, што яна аказала каласальны ўплыў на моду, у тым ліку і спартыўную.
©
Sputnik / -
Так выглядала алімпійская форма савецкіх спартсменаў
"Усе могуць успомніць бясконцыя кранштэйны з маркотнымі трэніках. Мне здаецца, што Алімпіяда-80 асвяжыла гэтую спартыўную частка адзення белымі кантраснымі лампасамі, якія потым перавандравалі з алімпійскай формы ў прамысловую распрацоўку.
Тэги:
Тэмы:
Па чатыры трэніроўкі ў дзень! Чэмпіёнка Алена Хлопцава - пра Алімпіяду-80
(абноўлена 10:19 02.07.2020)
Алімпійская чэмпіёнка ў акадэмічным веславанні Алена Хлопцава распавяла аб знясільваючай падрыхтоўцы да Алімпіяды-80, гучнай перамозе і прычынах, па якіх сышла з вялікага спорту.Выбітная спартсменка Алена Хлопцава прынесла сваёй краіне адзінае золата ў акадэмічным веславанні на Алімпіядзе-80. У тым спаборніцтве яна плыла ў двойцы з Ларысай Паповай: сёння прызнаецца, што хвалявалася куды менш, чым напарніца.
Sputnik папрасіў спартсменку падзяліцца ўспамінамі пра Алімпіяду-80 і распытаў пра цяперашняе жыццё - пасля заваявання мноства спартыўных вяршынь.
Баялася вады! З чаго ўсё пачалося
У сям'і Алены Хлопцавой не было спартсменаў. Суразмоўніца прызнаецца: вяршыняў пакараць не імкнулася, і жыццё спорту прысвячаць не збіралася - так атрымалася.
"Як я прыйшла ў спорт? Проста пайшла вучыцца плаваць: за кампанію з аднакласніцай. Я нават вады баялася, ужо не памятаю дакладна, як мне ўдалося перамагчы страх - памятаю толькі, што на першым занятку ў ваду так і не зайшла, была на борціку. А потым неяк паплыла паволі", - сціпла распавядае суразмоўца.
©
Photo : из личного архива Е.Хлопцевой
Сёння Алена Хлопцава з задавальненнем працуе трэнерам у басейне: вучыць плаваць дзяцей і дарослых
Да веславання, якое прынесла Алене мноства перамог, ёй і плаванне цалкам давалася: ужо ў 13 гадоў яна стала майстрам спорту. Здольнасці і перспектывы ўбачыў трэнер, дзеліцца спартсменка: так дзяўчынка хутка апынулася ў юнацкай зборнай па плаванні.
"Дзеці ж нічога не разумеюць, прыходзяць - хто за чым: адны забаўляюцца, іншыя проста плаваць вучацца. А я трэніравалася, і вынік быў у наяўнасці. Думаю, усё ўзаемазвязана: не будзь таленту, я б, можа, і стала майстрам спорту, але потым", - разважае яна.
Пра першы заробак і адмову ад плавання
У складзе юнацкай зборнай СССР па плаванні ў алены атрымалася паездзіць па свеце, набрацца багатых уражанняў - тады мала каму быў даступны выезд за мяжу.
©
Photo : из личного архива Е.Хлопцевой
Чацвёрка: Таццяна Башкатава, Вольга Каспина, Алена Хлопцава і Ларыса Папова
"Памятаю, што на першы заробак купіла нешта маме ў падарунак. На якія забавы марнаваць грошы савецкім дзецям? Тады не было гаджэтаў і аквапаркаў, усё было ў двары, у перапынках паміж школай і трэніроўкамі", - успамінае яна.
©
Sputnik / Дмитрий Донской
З плавання Алена Хлопцава сышла (як гэта часта здараецца ў спартсменаў) пасля таго, як знікла магчымасць займацца з любімым трэнерам. Удавацца ў падрабязнасці суразмоўца адмаўляецца, кажа толькі, што трэнера вымусілі зьехаць - разам з ёй знікла і цікавасць да плавання.
"Група распалася: нас сталі аддаваць то аднаму, то другому трэнеру. А кожны з іх усё роўна займаўся ў першую чаргу са сваімі спартсменамі, а ўжо потым з тымі, хто з'явіўся. Мяне сталі перавучваць - перш у "кроль" аддалі, потым у "дэльфін".
Мне гэта не спадабалася, цікавасць знік, і я кінула", - прызнаецца Алена.
Але да ад'езду трэнер Рыма Войцік паспела пазнаёміць Алену з трэнерам па веславанні Ядвігай Руткоўскай: па словах спартсменкі, яна і не ведала да гэтага, што ёсць такі від спорту. Магчыма, пры іншых абставінах і занялася б чымсьці іншым, разважае суразмоўца.
©
Photo : из личного архива Е.Хлопцевой
Алена Хлопцава і Ларыса Папова, фота зроблена адразу пасля перамогі на Алімпіядзе-80 перад прэс-канферэнцыяй
Пра (не)дзяцінства і дзікія нагрузкі
"Можа, гэта дзіўна, але я не магу сказаць, што жыць не магла без спорту. Мне прапанавалі, і я стала займацца: усё неяк будзённа. Не было думак і мараў, як і вялікіх амбіцый - усё само атрымлівалася", - кажа Алена Хлопцава.
Паводле яе слоў, у той час не было такога павальнага захаплення спортам і здаровым ладам жыцця. У кожнага была свая матывацыя: Алену вось цікавілі ў першую чаргу зносіны з цікавымі людзьмі ў зборнай. І ўсё ж, чым больш трэніруешся, тым цікавей становіцца - хочацца паляпшаць вынікі і перамагаць на спаборніцтвах.
"Трэніроўкі цяжкія былі, не без гэтага. Я б нават так сказала: дзіўна, што выжылі. Вельмі вялікія нагрузкі, працавалі літаральна на знос - самі ўявіце, на зборах у спартсменаў па чатыры трэніроўкі ў дзень!" - успамінае яна.
Алена Хлопцава кажа, што і дзяцінства ў яе было - маўляў, да дзевяці гадоў у двары "расла". Ды і ў юнацтве спартсменка мала перажывала, што бачыцца са старымі прыяцелямі зрэдку, прыязджаючы са збораў.
Кінуўшы плаванне ў 15 гадоў, ужо ў 16 Алена трапіла ў дарослую зборную каманды СССР па веславанні. Яна ўспамінае: установачны збор стартаваў восенню, там збіралася шмат весляроў з усяго Саюза, а да вясны частку адсеівалі.
©
Photo : из личного архива Е.Хлопцевой
У складзе юнацкай зборнай СССР па плаванні Алене давялося паездзіць па свеце
"Мяне там прымацавалі да трэнера, але на вадзе часцей даводзілася бываць адной. Сказалі, што займацца мной асабліва няма калі - людзей да Чэмпіянату свету рыхтуюць. Так што давалі заданне, а я сама сабе трэніравалася. Увесну адбіралі людзей у каманду: трэба было добра выступіць у адзіночцы. Я і выступіла - так мяне сталі рыхтаваць да дарослага Чэмпіянату свету, дзе я ўпершыню выступіла ў 17 гадоў. Дарэчы, на юнацкім пабывала на год пазней", - дзеліцца яна.
"Алімпіяды баяліся, асабліва напарніца"
Алена Хлопцава ўспамінае: да Алімпіяды-80 рыхтавалася старанна. Спартсменка да таго моманту не першы год выступала за каманду Саюза, неаднаразова выязджала на чэмпіянаты свету - недалёка "маячылі" і Гульні.
"Першапачаткова рыхтавалася выступаць у чацвёрцы, цэлы год амаль. А потым вырашылі паспрабаваць у двойцы. Вядома, складана было: нагрузкі ў зборнай камандзе пабольш за хатнія. Перакусіў, адпачыў, патрэніраваўся, адпачыў, патрэніраваўся, перакусіў... І так па крузе. Усе засяроджана на тым, каб хапала адпачынку і было досыць трэніровак. На тое яны і зборы", - успамінае Алена.
Успамінаючы эмоцыі напярэдадні Алімпіяды, суразмоўніца прызнаецца: да спаборніцтваў ставілася спакайней за напарніцу Ларысу Папову.
©
Photo : из личного архива Е.Хлопцевой
Узнагароджанне адразу пасля пераможнага заезду на Алімпіядзе-80: злева ад Паповай і Хлопцавой суперніцы з Германіі, справа - румынкі
"Яна значна больш перажывала. У яе ўжо быў вопыт выступлення на Алімпійскіх гульнях, яна была старэй і заграбная - больш адказнасці. Перада мной стаяла задача падтрымліваць яе падчас гонкі, паспяваць усё. Так усё і выйшла", - дзеліцца яна.
Хлопцава кажа, што ў той час усе ў "сацлагеры" былі наймацнейшымі: румыны, балгары, і асабліва нямецкая каманда, якая забірала амаль усе прызы на чэмпіянатах свету.
"Так вось у нас выступалі чэмпіёнкі Алімпійскіх гульняў-76 з Румыніі і чэмпіёнкі свету 1979 гады - немкі. А самі мы, уласна кажучы, у двойцы ў першы раз на вялікіх спаборніцтвах выступалі, таму што да гэтага толькі ўнутрысаюзнай былі. Вельмі адказна, вядома", - прызнаецца спартсменка.
Якой была перамога
На перамозе Алена Хлопцава падрабязна не спыняецца: "усё і так напісана". Паводле інфармацыі НАК, у папярэднім заездзе на Алімпійскіх гульнях у Маскве ў двойкі Хлопцава-Папова не было ніякага тактычнага плана. Але спачатку румынская лодка перасекла створ праз дзве секунды, а пасля на секунду адстала і нямецкая.
У цэлым, падчас фінальнага спаборніцтвы савецкая двойка адразу сышла са старту хутчэй іншых і лідзіравала да фінішу: перамога атрымалася пераканаўчая.
©
Photo : из личного архива Е.Хлопцевой
Пераможны экіпаж: Ларыса Папова і Алена Хлопцава
Той момант не забыўся і праз шмат гадоў, прызнаецца спартсменка. "Мы ўздыхнулі з палёгкай, што выйгралі, - усё ж напружанне было вельмі вялікае. Радаваліся па-вар'яцку, тым больш, што наш медаль аказаўся адзіным золатам СССР у акадэмічным веславанні. Было прыемна, што столькі намаганняў і часу не сышлі марна", - усміхаецца Алена Хлопцава.
Кажа, толкам не святкавалі: адразу пасля спаборніцтваў адправіліся на прэс-канферэнцыю, а потым - у вёску.
"Мы асабліва не святкавалі: Алімпіяда працягвалася, на наступны дзень людзі таксама выступалі, а мы жылі ў дамах, у якіх трэба было выконваць цішыню і парадак, каб нікому не перашкодзіць. Але, натуральна, віншавалі нас усё", - распавядае алімпійская чэмпіёнка.
Паводле яе слоў, Алімпіяда запомнілася і многім іншым, не толькі хваляваннем і эйфарыяй пасля перамогі: удзельнікамі ў розных незвычайных строях, выступленнямі артыстаў - уражанняў хапала. А потым з перамогай рабят прынялі дома захопленыя бацькі.
©
Sputnik из личного архива Е.Хлопцевой
Алена Хлопцава з трэнерам Анатолем Паповым на Чэмпіянаце свету 1983 года, ён трэніраваў іх з Ларысай Паповай
"Спытайце пра ўзнагароду? Мне далі прэмію за Алімпійскія гульні, а яшчэ магчымасць без чаргі набыць аўтамабіль. Прэмія была чатыры тысячы (з іх 800 рублёў падаходнага падатку). Не магу сказаць, шмат гэта ці мала, але "Волга" каштавала 12. Я яе купіла ў выніку, праўда, праз некалькі гадоў", - кажа Хлопцава.
Спярша стамілася і кінула, потым прыйшлося сысці
"Упершыню я кінула грэблю ў 1985-м. Стамілася, сіл не было ніякіх. Галоўны трэнер зборнай СССР прапанаваў мне адпачыць, паездзіць са зборнай у якой заўгодна якасці. І я год адпрацавала са сваёй камандай масажысткай (у мяне і "скарыначка" была). Таксама няпроста было: хлопцы двухмятровыя, паспрабуй адмасіруй. Трэнер разлічваў, што я перадыхну - вернецца жаданне веславаць. А я выйшла замуж і нарадзіла дзіця", - гаворыць адкрыта чэмпіёнка.
Вярнуцца ў грэблю Алену Хлопцаву ўгаварылі толькі праз 2,5 гады: яна апынулася ў пары з Кацярынай Хадатовіч. А ў апошні раз выступіла на Алімпійскіх гульнях у Барселоне, ужо за зборную каманду СНД: у моцнай парнай чацвёрцы, якая прывезла на радзіму бронзавыя медалі.
©
Photo : из личного архива Е.Хлопцевой
Алена Хлопцева і Ларыса Фадзеева (у цэнтры) перамаглі падчас заезду ў двойцы на юнацкім ЧС ў 1978 годзе
"А далей мы сталі кожны па сваіх месцах рыхтавацца. Я думала, што калі выступала 18 гадоў за зборную СССР, усюды трапляла і адбіралася, медалі дадому прывозіла, то і ў зборнай Беларусі змагу яшчэ гадоў дзесяць папросту трэніравацца. У мяне на той момант цалкам хапала яшчэ і сіл, і жаданні. Як аказалася, усё не так проста: скончылася ўсё сумна.
З-за канфлікту (я не стану называць прозвішчаў) нам сталі літаральна ўстаўляць палкі ў колы: не давалі бензіну на катэр перад чэмпіянатам, не дазвалялі гоначную лодку з вёсламі браць... Ніхто нас не хацеў разумець, у тым ліку ранейшае кіраўніцтва спорткамітэта. Мне імкнуцца было ўжо няма куды, а прыніжацца не хацелася. Тады яшчэ маладую Кацю Хадатовіч я падбадзёрвала, маўляў, усё наперадзе. Яна перасела ў адзіночку, а я вырашыла завязаць з веславаннем", - успамінае яна.
На той момант у Алены ўжо была сям'я: спартсменка вырашыла, што дома - лепш, чым дзе-небудзь. Сёння яна з задавальненнем працуе трэнерам у басейне: вучыць плаваць дзяцей і дарослых.
"Мне падабаецца інструктарскіх праца. Аб трэнерстве і падрыхтоўцы дзяцей да спаборніцтваў я і не думала: мне іх шкада. Я памятаю, як гэта: хіба магу, зведаўшы на сабе, прымушаць дзіця плыць, калі яно кажа "я не магу"? Ды і раз'ездаў я не хацела", - прызнаецца Алена Хлопцава.
Яна да гэтага часу мае зносіны з тымі самымі цікавымі людзьмі з алімпійскага мінулага, якія і былі для яе адным з галоўных задавальненняў. Да прыкладу, з Ларысай Паповай, напарніцай з пераможнай лодкі на Алімпіядзе-80, раней нават ездзілі адзін да аднаго ў госці - і цяпер часцяком сазваніваюцца.
Тэги:
Тэмы: