Самы знакаміты ўраджэнец Віцебска Марк Шагал нарадзіўся насамрэч 6 ліпеня 1887 года, але ўсё жыццё ён лічыў 7 сваёй магічнай лічбай і ў даце 1887/07/07 бачыў шчаслівае прадвесце свайго нараджэння. Таму заўсёды святкаваў дзень нараджэння 7 ліпеня, усе свае 97 гадоў.

Адносіны Шагала з Віцебскам былі складанымі як пры жыцці мастака, так і пасля яго смерці. Горад на Дзвіне стаў для Мойшы Сегала (такое імя насіў хлопчык з нараджэння) той самай страчанай Радзімай, пра якую ён усё жыццё ўспамінаў, але куды так і не змог вярнуцца. Гэтыя ўспаміны запаўнялі яго ўяўленне мастацкімі вобразамі, дапамагалі тварыць, вяртацца ў сваю маладосць і чэрпаць адтуль сілы.

А што Віцебск? Віцебск пра Шагала не ўспамінаў...

© Public Domain.

Марк Шагал

Натхненне з віцебскага гарышча

Шагал ніколі не саромеўся свайго яўрэйскага паходжання, і творчасць яго прасякнута культурай яўрэйскага народа.

Мастак нарадзіўся ў пабожнай яўрэйскай сям'і на ўскрайку Віцебска. Бацька Хацкель Мардуховіч Сегал быў прыказчыкам і хацеў, каб старэйшы сын знайшоў сабе працу, якой можна пракарміць сям'ю: стаў, у ідэале, бухгалтарам або прыказчыкам у багатага камерсанта.

Будучы мастак убіраў у сябе, як губка, вобразы, якія яму сустракаліся ў дзяцінстве. Асабліва любіў ён гарышча, адкуль адкрываўся цудоўны від на горад. Мойша мог гадзінамі назіраць за паненкамі, яўрэямі-хасідамі і суседзямі. Ён любаваўся дамамі, забітым дошкамі заводам, царквой, занядбанымі могілкамі, якія з часам ператварыліся ва ўзгорак. Усё гэта стала вобразамі для яго карцін. Так, напрыклад, пагорак, у які ператварыліся могілкі, Шагал адлюстраваў на карціне 1918 года "Над горадам". Яркія ўспаміны дзяцінства і юнацтва - першы падарунак горада мастаку.

© Public Domain. репродукция / Портрет молодого Шагала

Партрэт Марка Шагала, напісаны Юдэлем Пэнам - малады мастак толькі што вярнуўся з Парыжа і выглядае сапраўдным франтам

Сегал атрымаў класічную дамашнюю яўрэйскую адукацыю, вывучаў Тору, Талмуд і старажытнаяўрэйскую мову. Затым бацькі аддалі яго ў 1-е віцебскае чатырохкласнае вучылішча, дзе будучаму мастаку добра даваліся толькі маляванне і геаметрыя. Скончыўшы вучылішча, Мойша Сегал вырашыў паступіць у мастацкую школу Іегуды Пэна. Бацька быў супраць такога рашэння, але сына падтрымала маці.

У Пэна Сегал правучыўся нядоўга, літаральна пару месяцаў. За гэты час настаўнік адзначыў яго здольнасці і асабліва таленавітую працу з колерам.

У тым жа годзе Мойша разам з Віктарам Меклерам, іншым вучнем Пэна, адправіліся ў Санкт-Пецярбург. Ад'езд праходзіў цяжка.

"Захапіўшы дваццаць сем рублёў, - адзіныя за ўсё жыццё грошы, якія бацька даў мне на мастацкую адукацыю, - я, румяны і кучаравы юнак, адпраўляюся ў Пецярбург разам з прыяцелем. Вырашана! Слёзы і гонар душылі мяне, калі я падбіраў з падлогі грошы - бацька шпурнуў іх пад стол. Поўзаў і падбіраў", - успамінаў потым у кнізе "Маё жыццё" сцэну растання з домам Шагал.

© Sputnik Павел Вур

Марк і Бэла Шагал

Бэла назаўжды

Віцебск "падарыў" Шагалу не толькі ўспаміны, якія доўгі час сілкавалі яго творчасць, але і жонку, якая стала для яго музай.

Гісторыя знаёмства Шагала з будучай жонкай адбылася таксама ў Віцебску. Праз таго ж Віктара Меклера Мойша пазнаёміўся з Тэяй Брахман. Дачка віцебскага ўрача, якая вучылася ў Санкт-Пецярбургу, Тэя прытрымлівалася сучасных поглядаў і пазіравала Шагалу аголенай, неўзабаве ў іх пачаўся раман.

У 1909 годзе, калі абодва прыехалі дадому, у Віцебск, дзяўчына пазнаёміла Сегала са сваёй сяброўкай Бертай Розенфельд. Шагал тады быў у гасцях у Тэі і ўбачыў Берту толькі мімаходам, але меладычны голас дзяўчыны закрануў душу мастака.

Увечары таго ж дня Сегал і Тэя зноў сустрэлі Розенфельд, якую ўрэшце афіцыйна прадставілі Мойшы. Гэта было каханне з першага погляду.

© Sputnik / Владимир Вдовин

За доўгае жыццё ў Шагала было тры жонкі, але над горадам ён лятаў толькі з Бэлай - рэпрадукцыя карціны "Над горадам"

"З ёй, не з Тэяй, а з ёй павінен быць я - раптам азарае мяне! Яна маўчыць, я таксама. Яна глядзіць - о, яе вочы! - я таксама. Як быццам мы даўным-даўно знаёмыя, і яна ведае пра мяне ўсё: маё дзяцінства, маё цяперашняе жыццё і што са мной будзе; як быццам заўсёды назірала за мной, была дзесьці побач, хоць я бачыў яе ў першы раз. І я зразумеў: гэта мая жонка. На бледным твары ззяюць вочы. Вялікія, выпуклыя, чорныя! Гэта мае вочы, мая душа. Тэя ўміг стала мне чужой і абыякавай. Я ўвайшоў у новы дом, і ён стаў маім назаўсёды", - так апісаў знаёмства са сваёй будучай жонкай мастак.

Вобраз Берты Розенфельд, пасля Бэлы Шагал, чырвонай ніткай праходзіць праз усё жыццё творцы. Усяго тры карціны Бэлы напісаны з натуры і больш чым у двух тысячах сустракаецца яе вобраз.

Бэла, з якой Шагал ажаніўся 25 ліпеня 1915 года, стала яго музай, гэта быў другі падарунак Віцебска мастаку.

Камісар Шагал

Шагал (ужо Марк Шагал - імя, якое ўзяў сабе мастак у Парыжы ў 1910 году) у 1918-м вярнуўся ў Віцебск камісарам мастацтваў - прыйшоў час аддаваць даўгі Віцебску.

Да гэтага часу ён ужо быў вядомым за мяжой мастаком. У Парыжы ён трапіў у самую гушчу падзей - жыў у знакамітым "Вуллі" на Манпарнасе, своеасаблівым сквоце, які даў прытулак многім вядомым мастакам пачатку стагоддзя. Да таго ж ён ужо меў за спіной некалькі персанальных выстаў у Францыі і Германіі. Яму было што прапанаваць роднаму гораду.

Авангардысцкае светаадчуванне Шагала ўзбурыла патрыярхальны Віцебск. Горад не быў гатовы да яркіх фарбаў і нечаканых задумак.

© Sputnik Павел Вур

Віцебскае Народнае Мастацкае вучылішча на вуліцы Шагала

"Я памятаю першую гадавіну Кастрычніцкай рэвалюцыі, калі Віцебск быў упрыгожаны рознакаляровымі сцягамі, плакатамі, і дзе-нідзе на бачных месцах, вельмі высока, былі выстаўленыя карціны Марка Шагала. Жыхары Віцебска са здзіўленнем глядзелі на намаляваных там зялёных коней і на "лятаючага" яўрэя. Мірных правінцыялаў аднолькава здзіўлялі і колер коней, і сюжэты карцін, і фігура намаляванага над дамамі чалавека: нішто не паказвала на тое, што чалавек "ляціць". Жыхары паціскалі плячыма, уздыхалі паволі і казалі: "Рэвалюцыйнае мастацтва... Калі-небудзь, можа, зразумеем..." - успамінаў пасля Мікалай Малько, які знаходзіўся ў той час у Віцебскай губерні.

Для ўпрыгожвання горада Шагал прыцягнуў усіх мясцовых жывапісцаў і маляроў, аб'яднаўшы іх для выканання заказу ў Дзяржаўную дэкаратыўна-мастацкую майстэрню.

Мастак і мастацтвазнаўца Аляксандр Ромм, якога Шагал запрасіў той жа восенню ў Віцебск, заспеў святкаванне гадавіны: "…плакаты яго былі цудоўныя, яны былі менавіта тым, што трэба для вуліцы, - яркімі, дзіўнымі, ашаламляльнымі. Але ў іх была і тонкасць задумы, і вялікі густ, яны выглядалі як вялікія карціны левага стылю".

© Sputnik Павел Вур

Памятная дошка, якая расказвае пра тое, што было ў гэтым будынку

Увосень 1918 года ішла напружаная праца па адкрыцці Віцебскай мастацкай народнай школы - першай установы падобнага кшталту ў горадзе. Шагалу ўдалося дабіцца таго, каб яна атрымала статус ВНУ.

Выкладаць ён запрасіў вядомых мастакоў-авангардыстаў: Івана Пуні, Ксенію Багуслаўскую, Веру Ермалаеву, Ніну Коган, Надзею Любавіну. Першым дырэктарам школы стаў Мсціслаў Дабужынскі, а пасля яго ад'езду гэты пост заняў сам Шагал.

Акрамя школы, мастак стварыў першы ў Віцебску публічны мастацкі музей, дзе не толькі выстаўляліся карціны, але і праводзіліся лекцыі і мітынгі. Шагал усяляк спрабаваў "ажывіць" родны горад. Вось што ён пісаў з гэтай нагоды свайму таварышу, мастацкаму крытыку Паўлу Этынгеру: "Некалькі мітынгаў па мастацтве былі ўладкованыя сваімі сіламі. У канчатковым выніку ў нас зараз у горадзе "засілле мастакоў"... Спрачаюцца пра мастацтва з азвярэннем".

Гараджане наведвалі мерапрыемствы з цікавасцю, паколькі гэта было ў навінку: за ўсю гісторыю Віцебска да камісарства Шагала ў горадзе прайшлі ўсяго дзве ці тры выставы.

© Sputnik / РИА Новости

Марк Шагал з жонкай Бэлай і дачкой Ідай

Але не толькі жывапісам займаўся ў гэты час Шагал - ён быў датычны да адкрыцця ў Віцебску агітацыйнага тэатра, Тэрэвсата (Тэатра рэвалюцыйнай сатыры), дзе і быў галоўным мастаком.

Тэатр быў неверагодна папулярны ў гараджан: за год даў больш за 300 спектакляў, якія паглядзелі прыкладна 200 тысяч гледачоў.

Але паступова Шагал стамляецца ад арганізатарскай дзейнасці. "...я переутомлены і мару пра "замежжа"... У рэшце рэшт для мастака (ва ўсякім выпадку для мяне) няма больш прыстойнага месца, як ля мальберта, і я мару, як бы засесці выключна за карцінамі", - пісаў ён з гэтай нагоды Этынгеру.

Ён прадпрымае дзве спробы пакінуць пасаду загадчыка Школы і з'ехаць з Віцебска. І абодва разы яго ўтрымліваюць вучні.

У лістападзе 1919 г. у школу прыязджае выкладаць Малевіч. Вакол прыроджанага лідара Малевіча адразу ж ствараецца круг вучняў і прыхільнікаў. Погляды на "мэты і сродкі" ў мастацтве ў Шагала з Малевічам не супадалі, таму вучні ў школе падзяліліся на два лагеры, кожны з якіх ішоў за сваім настаўнікам.

© Sputnik / Юрий Иванов

Мастак Марк Шагал з жонкай Валянцінай Бродскай падчас візіту ў Маскву ў 1973 годзе

У выніку 25 мая 1920 года, калі Шагал вярнуўся з камандзіроўкі, вучні паведамілі, што ўсе яны пераходзяць у Зацвярдзіцелі новага мастацтва, - арганізацыю, якую стварыў у школе Малевіч. Шагал зразумеў, што цяпер ён нарэшце вольны. Таму, з'ехаўшы ў пачатку чэрвеня ў чарговую камандзіроўку ў Маскву, Шагал адтуль ужо не вярнуўся. Апошняе спатканне з Віцебскам скончылася.

У 1922 годзе Марк Шагал разам з сям'ёй назаўсёды пакінуў СССР. Родны горад, які назаўжды застанецца ў сэрцы і будзе жыць на многіх яго палотнах, ён больш не ўбачыць.

У СССР, але без Віцебска

У 1973 годзе Шагал па запрашэнні міністра культуры Кацярыны Фурцэвай усё-ткі наведаў Саюз. Ён пабываў у Маскве і Ленінградзе, наведаў усе значныя для турыста месцы, падарыў Траццякоўскай галерэі і Музею выяўленчых мастацтваў імя Пушкіна свае працы. Але ў Віцебск так і не з'ездзіў.

Ёсць некалькі версій, чаму паездка не адбылася. Па-першае, яму проста маглі не дазволіць, паколькі культурную праграму для замежных гасцей пісалі загадзя і стараліся паказваць найбольш выйгрышныя месцы, у асноўным мегаполісы. А чым мог пахваліцца правінцыйны Віцебск? Па-другое, яму магла забараніць ехаць туды другая жонка Валянціна Бродская (дома проста Вава). Жанчына са сталёвым характарам была маладзей за Шагала і іграла ў сям'і першую скрыпку. Яна вельмі старанна клапацілася пра мастака і яго здароўе, а гуляючы па Маскве, Марк прыхварэў, і Вава магла адгаварыць яго ехаць у Віцебск: усё ж такі майстру было ўжо 86 гадоў.

© Sputnik Павел Вур

Арт-цэнтр Марка Шагала ў Віцебску

І трэцяя версія, самая верагодная: мастак проста не захацеў разбураць той вобраз Віцебска, які быў у яго сэрца. Мастак не стаў ставіць кропку ў гэтай сваёй любові да роднага горада.

Горад застаўся для яго такім, як на карцінах. Бо колькі разоў ён распавядаў аб тым, наколькі выдатны горад яго дзяцінства і юнацтва! Шмат хто ў свеце даведаліся аб Віцебску толькі дзякуючы Шагалу. Але мастак любіў Віцебск сваіх вобразаў - дзе яшчэ была жывая Бэла, дзе ён быў юным і закаханым. У свае 86 ён выдатна разумеў, што Віцебск 1973 года - гэта іншы горад, наведванне якога магло разбурыць дарагія ўспаміны і напоўніць смуткам сэрца старога мастака.

Усё жыццё Шагал любіў і памятаў Віцебск. Чаго не скажаш пра горад.

© Pixabay

Роспіс плафона Оперы Гаранье ў Парыжы Шагал зрабіў ва ўзросце 77 гадоў

Бітва за Шагала

Марк Шагал памёр 28 сакавіка 1985 года - не дажыўшы ўсяго трох гадоў да свайго стагоддзя.
Як ні дзіўна, "перабудова і галоснасць" не вярнулі Шагала Віцебску. Больш за тое, у Віцебску разгарнулася цэлая кампанія супраць адкрыцця музея мастака - прыязджалі лектары з навуковымі ступенямі, распавядалі аб чужасці жывапісу Шагала беларускаму народу і пра мільённыя траты на музей, якія хочуць навязаць гораду, і пра небяспеку, якую нясе ў сабе "шагаламанія".

Супраць "антышагалаўскай кампаніі", разгорнутай партыйным кіраўніцтвам, выступілі такія пісьменнікі, як Алесь Адамовіч, Васіль Быкаў, Рыгор Барадулін, Святлана Алексіевіч, Валянцін Тарас і іншыя. Яны выказваліся на старонках агульнасаюзнай газеты "Советская культура".

© Sputnik Павел Вур

Дом-музей Марка Шагала на вуліцы Пакроўскай, у якім у свой час жыў мастак

На VIII пленуме мінскага гаркама КПБ выступоўцы выказаліся супраць "шагаламаніі". Там жа прафесар Віктар Боўш выступаў супраць "крыклівай кампаніі ў сувязі са 100-годдзем мастака-мадэрніста Шагала" і "навязвання савецкім людзям фальшывых аўтарытэтаў". Пачалася кампанія ў прэсе, дзе гаварылася, што "шагалізацыя" і сіянізм - гэта зло. Сталі публікавацца "лісты працаўнікоў" - абкатаны ў 30-х гадах трук. У іх асуджалася пазіцыя Андрэя Вазнясенскага, якую ён выказаў у часопісе "Огонек" у эсэ "Гала Шагала". Паэт лічыў, што Віцебску патрэбен музей мастака.

У кастрычніку 1988 году Васіль Быкаў, Андрэй Вазнясенскі і Давід Сімановіч паслалі ў рэдакцыю газеты "Советская культура" ліст "Аб музеі Марка Шагала ў Віцебску", пазней гэтую ідэю падтрымаў акадэмік Дзмітрый Ліхачоў, які ўзначальваў тады савецкі фонд культуры. Час і намаганні зрабілі сваю справу: 23 верасня 1991 года рашэннем Віцебскага гарвыканкама была прынятая пастанова: у доме №11 па вул. Пакроўскай (былая Дзяржынскага) стварыць Дом-музей Марка Шагала.

© Sputnik Павел Вур

Канторка, за якой маці Марка Шагала прадавала розныя тавары. Лаўка знаходзілася проста ў доме.

Апошняя карціна - першая карціна

На першай выставе ў музеі не было ніводнай нашай карціны, але за 25 гадоў музей сабраў вялікую калекцыю. Зараз там захоўваецца каля трохсот арыгінальных графічных аркушаў Шагала і больш за дзве з паловай тысячы кніг пра авангарднае мастацтва дваццатага стагоддзя. Усё гэта - падарункі спадчыннікаў, прыватных асоб, калекцыянераў.

У канцы 80-х гадоў у Віцебск прыехала дэлегацыя з нямецкага горада Нінбурга. Маленькі горад, Ніжняя Саксонія, 30 тысяч насельніцтва. Немцы прыехалі ў Беларусь "пакланіцца народу і зямлі, якім фашызм прынёс шмат бед і разбурэнняў". Пасябравалі з Віцебскам. У гэты час у горадзе адкрыўся музей Шагала, і немцы вырашылі дапамагчы, стварыўшы ў 1992 годзе "Круг садзейнічання Дому-Музею Марка Шагала ў Віцебску". Выйшла так, што немцам з невялікага гарадка было важней стварыць музей Шагала, чым віцяблянам.

© Sputnik Павел Вур

Цытаты з вершаў Шагала ў перакладзе Андрэя Вазнясенскага з"явіліся на платах па Пакроўскай вуліцы да 130-годдзя мастака

Менавіта мэр Нінбурга падарыў першую карціну ў калекцыю музея. Па цікаваму супадзенні, гэта апынулася апошняя праца Шагала "Да iншага свету". Пра гэта містычнае супадзенне любяць распавядаць работнікі музея.

Выбітная спартсменка Алена Хлопцава прынесла сваёй краіне адзінае золата ў акадэмічным веславанні на Алімпіядзе-80. У тым спаборніцтве яна плыла ў двойцы з Ларысай Паповай: сёння прызнаецца, што хвалявалася куды менш, чым напарніца.

© Sputnik / Виктор Толочко

Чаргінец пра Алімпіяду-80: хацелі разам з Мядзведзем "скрасьці" факел

Sputnik папрасіў спартсменку падзяліцца ўспамінамі пра Алімпіяду-80 і распытаў пра цяперашняе жыццё - пасля заваявання мноства спартыўных вяршынь.

Баялася вады! З чаго ўсё пачалося

У сям'і Алены Хлопцавой не было спартсменаў. Суразмоўніца прызнаецца: вяршыняў пакараць не імкнулася, і жыццё спорту прысвячаць не збіралася - так атрымалася.

"Як я прыйшла ў спорт? Проста пайшла вучыцца плаваць: за кампанію з аднакласніцай. Я нават вады баялася, ужо не памятаю дакладна, як мне ўдалося перамагчы страх - памятаю толькі, што на першым занятку ў ваду так і не зайшла, была на борціку. А потым неяк паплыла паволі", - сціпла распавядае суразмоўца.

© Photo : из личного архива Е.Хлопцевой

Сёння Алена Хлопцава з задавальненнем працуе трэнерам у басейне: вучыць плаваць дзяцей і дарослых

Да веславання, якое прынесла Алене мноства перамог, ёй і плаванне цалкам давалася: ужо ў 13 гадоў яна стала майстрам спорту. Здольнасці і перспектывы ўбачыў трэнер, дзеліцца спартсменка: так дзяўчынка хутка апынулася ў юнацкай зборнай па плаванні.

"Дзеці ж нічога не разумеюць, прыходзяць - хто за чым: адны забаўляюцца, іншыя проста плаваць вучацца. А я трэніравалася, і вынік быў у наяўнасці. Думаю, усё ўзаемазвязана: не будзь таленту, я б, можа, і стала майстрам спорту, але потым", - разважае яна.

Пра першы заробак і адмову ад плавання

У складзе юнацкай зборнай СССР па плаванні ў алены атрымалася паездзіць па свеце, набрацца багатых уражанняў - тады мала каму быў даступны выезд за мяжу.

© Photo : из личного архива Е.Хлопцевой

Чацвёрка: Таццяна Башкатава, Вольга Каспина, Алена Хлопцава і Ларыса Папова

"Памятаю, што на першы заробак купіла нешта маме ў падарунак. На якія забавы марнаваць грошы савецкім дзецям? Тады не было гаджэтаў і аквапаркаў, усё было ў двары, у перапынках паміж школай і трэніроўкамі", - успамінае яна.

© Sputnik / Дмитрий Донской

Уладзімір Парфяновіч: усе тры свае перамогі я ўбачыў напярэдадні Алімпіяды-80

З плавання Алена Хлопцава сышла (як гэта часта здараецца ў спартсменаў) пасля таго, як знікла магчымасць займацца з любімым трэнерам. Удавацца ў падрабязнасці суразмоўца адмаўляецца, кажа толькі, што трэнера вымусілі зьехаць - разам з ёй знікла і цікавасць да плавання.

"Група распалася: нас сталі аддаваць то аднаму, то другому трэнеру. А кожны з іх усё роўна займаўся ў першую чаргу са сваімі спартсменамі, а ўжо потым з тымі, хто з'явіўся. Мяне сталі перавучваць - перш у "кроль" аддалі, потым у "дэльфін".

Мне гэта не спадабалася, цікавасць знік, і я кінула", - прызнаецца Алена.

Але да ад'езду трэнер Рыма Войцік паспела пазнаёміць Алену з трэнерам па веславанні Ядвігай Руткоўскай: па словах спартсменкі, яна і не ведала да гэтага, што ёсць такі від спорту. Магчыма, пры іншых абставінах і занялася б чымсьці іншым, разважае суразмоўца.

© Photo : из личного архива Е.Хлопцевой

Алена Хлопцава і Ларыса Папова, фота зроблена адразу пасля перамогі на Алімпіядзе-80 перад прэс-канферэнцыяй

Пра (не)дзяцінства і дзікія нагрузкі

"Можа, гэта дзіўна, але я не магу сказаць, што жыць не магла без спорту. Мне прапанавалі, і я стала займацца: усё неяк будзённа. Не было думак і мараў, як і вялікіх амбіцый - усё само атрымлівалася", - кажа Алена Хлопцава.
Паводле яе слоў, у той час не было такога павальнага захаплення спортам і здаровым ладам жыцця. У кожнага была свая матывацыя: Алену вось цікавілі ў першую чаргу зносіны з цікавымі людзьмі ў зборнай. І ўсё ж, чым больш трэніруешся, тым цікавей становіцца - хочацца паляпшаць вынікі і перамагаць на спаборніцтвах.

"Трэніроўкі цяжкія былі, не без гэтага. Я б нават так сказала: дзіўна, што выжылі. Вельмі вялікія нагрузкі, працавалі літаральна на знос - самі ўявіце, на зборах у спартсменаў па чатыры трэніроўкі ў дзень!" - успамінае яна.

Алена Хлопцава кажа, што і дзяцінства ў яе было - маўляў, да дзевяці гадоў у двары "расла". Ды і ў юнацтве спартсменка мала перажывала, што бачыцца са старымі прыяцелямі зрэдку, прыязджаючы са збораў.

Кінуўшы плаванне ў 15 гадоў, ужо ў 16 Алена трапіла ў дарослую зборную каманды СССР па веславанні. Яна ўспамінае: установачны збор стартаваў восенню, там збіралася шмат весляроў з усяго Саюза, а да вясны частку адсеівалі.

© Photo : из личного архива Е.Хлопцевой

У складзе юнацкай зборнай СССР па плаванні Алене давялося паездзіць па свеце

"Мяне там прымацавалі да трэнера, але на вадзе часцей даводзілася бываць адной. Сказалі, што займацца мной асабліва няма калі - людзей да Чэмпіянату свету рыхтуюць. Так што давалі заданне, а я сама сабе трэніравалася. Увесну адбіралі людзей у каманду: трэба было добра выступіць у адзіночцы. Я і выступіла - так мяне сталі рыхтаваць да дарослага Чэмпіянату свету, дзе я ўпершыню выступіла ў 17 гадоў. Дарэчы, на юнацкім пабывала на год пазней", - дзеліцца яна.

"Алімпіяды баяліся, асабліва напарніца"

Алена Хлопцава ўспамінае: да Алімпіяды-80 рыхтавалася старанна. Спартсменка да таго моманту не першы год выступала за каманду Саюза, неаднаразова выязджала на чэмпіянаты свету - недалёка "маячылі" і Гульні.

© Sputnik / Ирина Букас

Мішкі-талісманы і кур'ёз з факелам: як у Беларусі ўспамінаюць Алімпіяду-80

"Першапачаткова рыхтавалася выступаць у чацвёрцы, цэлы год амаль. А потым вырашылі паспрабаваць у двойцы. Вядома, складана было: нагрузкі ў зборнай камандзе пабольш за хатнія. Перакусіў, адпачыў, патрэніраваўся, адпачыў, патрэніраваўся, перакусіў... І так па крузе. Усе засяроджана на тым, каб хапала адпачынку і было досыць трэніровак. На тое яны і зборы", - успамінае Алена.

Успамінаючы эмоцыі напярэдадні Алімпіяды, суразмоўніца прызнаецца: да спаборніцтваў ставілася спакайней за напарніцу Ларысу Папову.

© Photo : из личного архива Е.Хлопцевой

Узнагароджанне адразу пасля пераможнага заезду на Алімпіядзе-80: злева ад Паповай і Хлопцавой суперніцы з Германіі, справа - румынкі

"Яна значна больш перажывала. У яе ўжо быў вопыт выступлення на Алімпійскіх гульнях, яна была старэй і заграбная - больш адказнасці. Перада мной стаяла задача падтрымліваць яе падчас гонкі, паспяваць усё. Так усё і выйшла", - дзеліцца яна.

© Photo : БГАКФФД

Алімпійскае лета-80 у Мінску: замежныя госці, яркія шкарпэткі і праменад

Хлопцава кажа, што ў той час усе ў "сацлагеры" былі наймацнейшымі: румыны, балгары, і асабліва нямецкая каманда, якая забірала амаль усе прызы на чэмпіянатах свету.

"Так вось у нас выступалі чэмпіёнкі Алімпійскіх гульняў-76 з Румыніі і чэмпіёнкі свету 1979 гады - немкі. А самі мы, уласна кажучы, у двойцы ў першы раз на вялікіх спаборніцтвах выступалі, таму што да гэтага толькі ўнутрысаюзнай былі. Вельмі адказна, вядома", - прызнаецца спартсменка.

Якой была перамога

На перамозе Алена Хлопцава падрабязна не спыняецца: "усё і так напісана". Паводле інфармацыі НАК, у папярэднім заездзе на Алімпійскіх гульнях у Маскве ў двойкі Хлопцава-Папова не было ніякага тактычнага плана. Але спачатку румынская лодка перасекла створ праз дзве секунды, а пасля на секунду адстала і нямецкая.

У цэлым, падчас фінальнага спаборніцтвы савецкая двойка адразу сышла са старту хутчэй іншых і лідзіравала да фінішу: перамога атрымалася пераканаўчая.

© Photo : из личного архива Е.Хлопцевой

Пераможны экіпаж: Ларыса Папова і Алена Хлопцава

Той момант не забыўся і праз шмат гадоў, прызнаецца спартсменка. "Мы ўздыхнулі з палёгкай, што выйгралі, - усё ж напружанне было вельмі вялікае. Радаваліся па-вар'яцку, тым больш, што наш медаль аказаўся адзіным золатам СССР у акадэмічным веславанні. Было прыемна, што столькі намаганняў і часу не сышлі марна", - усміхаецца Алена Хлопцава.

Кажа, толкам не святкавалі: адразу пасля спаборніцтваў адправіліся на прэс-канферэнцыю, а потым - у вёску.
"Мы асабліва не святкавалі: Алімпіяда працягвалася, на наступны дзень людзі таксама выступалі, а мы жылі ў дамах, у якіх трэба было выконваць цішыню і парадак, каб нікому не перашкодзіць. Але, натуральна, віншавалі нас усё", - распавядае алімпійская чэмпіёнка.

Паводле яе слоў, Алімпіяда запомнілася і многім іншым, не толькі хваляваннем і эйфарыяй пасля перамогі: удзельнікамі ў розных незвычайных строях, выступленнямі артыстаў - уражанняў хапала. А потым з перамогай рабят прынялі дома захопленыя бацькі.

© Sputnik из личного архива Е.Хлопцевой

Алена Хлопцава з трэнерам Анатолем Паповым на Чэмпіянаце свету 1983 года, ён трэніраваў іх з Ларысай Паповай

"Спытайце пра ўзнагароду? Мне далі прэмію за Алімпійскія гульні, а яшчэ магчымасць без чаргі набыць аўтамабіль. Прэмія была чатыры тысячы (з іх 800 рублёў падаходнага падатку). Не магу сказаць, шмат гэта ці мала, але "Волга" каштавала 12. Я яе купіла ў выніку, праўда, праз некалькі гадоў", - кажа Хлопцава.

Спярша стамілася і кінула, потым прыйшлося сысці

"Упершыню я кінула грэблю ў 1985-м. Стамілася, сіл не было ніякіх. Галоўны трэнер зборнай СССР прапанаваў мне адпачыць, паездзіць са зборнай у якой заўгодна якасці. І я год адпрацавала са сваёй камандай масажысткай (у мяне і "скарыначка" была). Таксама няпроста было: хлопцы двухмятровыя, паспрабуй адмасіруй. Трэнер разлічваў, што я перадыхну - вернецца жаданне веславаць. А я выйшла замуж і нарадзіла дзіця", - гаворыць адкрыта чэмпіёнка.

Вярнуцца ў грэблю Алену Хлопцаву ўгаварылі толькі праз 2,5 гады: яна апынулася ў пары з Кацярынай Хадатовіч. А ў апошні раз выступіла на Алімпійскіх гульнях у Барселоне, ужо за зборную каманду СНД: у моцнай парнай чацвёрцы, якая прывезла на радзіму бронзавыя медалі.

© Photo : из личного архива Е.Хлопцевой

Алена Хлопцева і Ларыса Фадзеева (у цэнтры) перамаглі падчас заезду ў двойцы на юнацкім ЧС ў 1978 годзе

"А далей мы сталі кожны па сваіх месцах рыхтавацца. Я думала, што калі выступала 18 гадоў за зборную СССР, усюды трапляла і адбіралася, медалі дадому прывозіла, то і ў зборнай Беларусі змагу яшчэ гадоў дзесяць папросту трэніравацца. У мяне на той момант цалкам хапала яшчэ і сіл, і жаданні. Як аказалася, усё не так проста: скончылася ўсё сумна.

© Sputnik / Евгений Коктыш

"Небяспечныя" пытанні і ёгурты: чым запомнілася Алімпіяда-80 перакладчыцы

З-за канфлікту (я не стану называць прозвішчаў) нам сталі літаральна ўстаўляць палкі ў колы: не давалі бензіну на катэр перад чэмпіянатам, не дазвалялі гоначную лодку з вёсламі браць... Ніхто нас не хацеў разумець, у тым ліку ранейшае кіраўніцтва спорткамітэта. Мне імкнуцца было ўжо няма куды, а прыніжацца не хацелася. Тады яшчэ маладую Кацю Хадатовіч я падбадзёрвала, маўляў, усё наперадзе. Яна перасела ў адзіночку, а я вырашыла завязаць з веславаннем", - успамінае яна.

На той момант у Алены ўжо была сям'я: спартсменка вырашыла, што дома - лепш, чым дзе-небудзь. Сёння яна з задавальненнем працуе трэнерам у басейне: вучыць плаваць дзяцей і дарослых.

"Мне падабаецца інструктарскіх праца. Аб трэнерстве і падрыхтоўцы дзяцей да спаборніцтваў я і не думала: мне іх шкада. Я памятаю, як гэта: хіба магу, зведаўшы на сабе, прымушаць дзіця плыць, калі яно кажа "я не магу"? Ды і раз'ездаў я не хацела", - прызнаецца Алена Хлопцава.

Яна да гэтага часу мае зносіны з тымі самымі цікавымі людзьмі з алімпійскага мінулага, якія і былі для яе адным з галоўных задавальненняў. Да прыкладу, з Ларысай Паповай, напарніцай з пераможнай лодкі на Алімпіядзе-80, раней нават ездзілі адзін да аднаго ў госці - і цяпер часцяком сазваніваюцца.