МІНСК, 21 жні - Sputnik. Тэму поствыбарнай сітуацыі ў Беларусі, рэакцыю Захаду, а таксама зняцце абмежаванняў на мяжы абмеркавалі кіраўнікі беларускага і расійскага МЗС, паведамілі ў прэс-службе МЗС РБ.
21 жніўня адбылася тэлефонная размова міністра замежных спраў Беларусі Уладзіміра Макея з кіраўніком МЗС Расіі Сяргеем Лаўровым.
"Падчас размовы кіраўнікі знешнепалітычных ведамстваў падрабязна абмяняліся думкамі аб развіцці поствыбарнай сітуацыі ўнутры Беларусі, а таксама пра рэакцыю заходніх партнёраў і ўзаемадзеянне ў рамках АБСЕ", - паведамілі Sputnik у МЗС.
Таксама былі абмеркаваныя пытанні перспектывы аднаўлення бесперашкоднага перасячэння сумеснай мяжы, закрытай некаторы час таму ў сувязі з каронавірусам.
У гутарцы з Макеем Лаўроў "рашуча асудзіў спробы знешняга ўмяшання ва ўнутраныя справы беларускай дзяржавы і выказаў цвёрдую падтрымку ўмацавання суверэнітэту і незалежнасці Рэспублікі Беларусь", сказалі ў МЗС.
Адносіны Расіі і ЗША у апошнія гады фактычна перайшлі ад суперніцтва да канфрантацыі, па сутнасці - вярнуліся ў эпоху халоднай вайны. Санкцыйны ціск, пагрозы, канфліктнае проціборства, абарона сваіх эгаістычных інтарэсаў - усё гэта уводзіць свет у стан перманентнай нестабільнасці.
"Пазбяганне сутыкнення з вялікімі сіламі сведчыць не аб баязлівасці, а пра мудрасць, бо прынясенне сябе ў ахвяру ніколі і нідзе не з'яўляецца перавагай" (Сунь Цзы. Мастацтва вайны).
Калі адносіны дзвюх краін доўгі час знаходзяцца ў падобнай сітуацыі, гэта і называецца крызіс. Такія крызісы з'яўляюцца вельмі спрыяльнай глебай для з'яўлення яшчэ больш вострых перыядаў у адносінах - "крызісу крызісаў".
У падобнай сітуацыі любы няправільны крок, адсутнасць цярпення, стратэгічнага разумення вагі кожнага слова могуць укінуць не толькі дзве асобна ўзятыя краіны, але і ўвесь свет у бездань найцяжкіх праблем, паставіўшы яго перад пагрозай прамога ваеннага сутыкнення.
Падобнае ўжо адбывалася ў нашай агульнай гісторыі. Праўда, час быў некалькі іншым, чым цяпер, а месцам дзеяння быў Карыбскі басейн, але сутнасць таго, што адбываецца была вельмі падобнай.
Знешняя палітыка ЗША таго часу змушала нашу краіну адпаведным чынам рэагаваць. У канцы 1950-х і пачатку 1960-х гэта выяўлялася ў размяшчэнні амерыканскіх ракет у Турцыі, у Паўднёвым В'етнаме, у Ліване. І ў нязграбнай палітыцы на Кубе, якая спарадзіла рэвалюцыю, а потым у спробе вярнуць кантроль над Востравам свадобы. І шмат у чым іншым.
Сёння ж гэта - антырасійскія санкцыі, арганізаваная кампанія траўлі Расіі, амерыканская палітыка ў дачыненні да нашых суседзяў, канчатковы прыход НАТА да нашых межаў, супрацьдзеянне "Паўночнаму патоку - 2", занепакоенасць рэалізацыяй нашай краінай Паўночнага марскога шляху, нарэшце, украінскае пытанне і многае іншае. Прыклады такой палітыкі праяўляюцца штодня.
Расія сёння, як і СССР у мінулым, заўсёды была ў стане даганяючай Злучаныя Штаты па ўзроўні пагроз апаненту.
У пачатку 60-х адказам амерыканцам стала разгортванне СССР стратэгічнага наступальнага ўзбраення на Кубе. ЗША, як вядома, пайшлі на далейшую канфрантацыю: сцягнулі ваенныя караблі, узялі востраў у марскую блакаду і нават рыхтавалі паўнавартаснае ўварванне. Гэты крызіс атрымаў назву Карыбскі. У яго рамках ёсць два асноўныя моманты.
Першы. Доўгатэрміновы адказ - гэта не толькі з'яўленне ракет ля берагоў Злучаных Штатаў. Перш за ўсё гэта быў паказ і, што яшчэ важней, ўсведамленне заходнімі краінамі інфраструктурных магчымасцей нашай дзяржавы па разгортванні ў кароткія тэрміны ваенных баз у любым пункце свету.
Другі. Сітуацыя, якая знаходзіцца "ў пяці хвілінах ад вайны", была выратавана лідэрамі дзвюх звышдзяржаў, якія захавалі цвярозасць ацэнкі сітуацыі, прызналі і прынялі мудрасць кампрамісу, а такім чынам - гатовымі ісці на саступкі.
У нейкі момант лідэры мелі зносіны напрамую, у нейкі - не, але ў любым выпадку паміж СССР і ЗША быў раўнапраўны дыялог, які ажыццяўляўся не праз мову пагроз і ультыматумаў.
Пасля вырашэння Карыбскага крызісу за ўсё XX стагоддзе не ўзнікала сітуацый, калі дзве краіны знаходзіліся так блізка ад вайны. Таму што абедзве засвоілі ўрок: супрацоўніцтва ў вырашэнні міжнародных праблем лепш канфрантацыі.
Але сёння сітуацыя некалькі іншая: ЗША скаціліся ў нестабільную знешнюю палітыку. Гэта выявілася і ў адмове ад ядзернай здзелкі з Іранам. У выхад з Дамовы па адкрытым небе і шэрагу іншых. А ў сапраўдны момант - і ў рыторыцы новага прэзідэнта.
Новая стратэгічная рэальнасць - нестабільнасць знешнепалітычнага курсу Вашынгтона - шмат у чым выклікана як ўнутранымі прычынамі, так і вызначаным падзеннем аўтарытэту ЗША у якасці лідэра заходняга свету.
Новая ж тактыка амерыканскай адміністрацыі: адной рукой сігналізаваць аб неабходнасці дыялогу, а другой - павялічваць ціск. Яна можа казаць і аб выкананні перадвыбарчых абяцанняў дэмакратаў, і пра адсутнасць адзінства ў выпрацоўцы курсу і прыняцця рашэнняў у новай камандзе, і аб амерыканскім "місіянерстве". "Мы заўсёды правыя, вы павінны нас слухацца". А партнёры і апаненты павінны ўспрымаць такі курс як належнае, прычым з пачуццём падзякі за атрыманы "ўрок".
Заклік да дыялогу мы пачулі ў час тэлефоннай размовы двух прэзідэнтаў. І тут жа пачалася жорсткая рыторыка, уведзены новыя антырасійскія санкцыі, высылаюцца дыпламаты, падпісаны ўказ пра расійскую пагрозу. Сюды ж неабходна аднесці канфлікт на ўсходзе Украіны, які штучна пагаршаецца, мілітарысцкія заявы кіраўніцтва ЗША, перакідванне ваеннай тэхнікі ў наш рэгіён. Прасцей кажучы - абвастрэнне сітуацыі.
Відавочна, што СССР успрымаўся ЗША як раўнапраўны сапернік, з якім, без сумнення, неабходна лічыцца. Гэта было абумоўлена ваенна-палітычным парытэтам бакоў, для захавання якога і была створана сістэма міжнародных арганізацый. І наяўнасцю двух ваенных блокаў - краін НАТА і краін Варшаўскай дамовы.
Але пасля распаду СССР парытэт на нейкі час знік. Злучаныя Штаты, пражыўшы паўтара дзесяцігоддзі ў сістэме каардынат, калі ні адна іншая краіна свету не толькі не мела супастаўнай з імі моцы, але і не мела нават гіпатэтычнага права мець падобную сілу, проста-такі адвыклі ад раўнапраўнага дыялогу.
Новая адміністрацыя ЗША, аднаўляючы сваё становішча сусветнага кіраўніка і абаронцы калектыўнага Захаду (прычым паралельна пераконваючы ў гэтым саміх сябе), не мае сілы духу прызнаць, што нехта ў свеце можа мець інфраструктурныя магчымасці і ваенна-палітычны патэнцыял, супастаўны з імі. Напрыклад, Кітай або Расія.
На парадку дня стаіць пытанне: ці здабудзе сённяшняя амерыканская адміністрацыя мудрасць кампрамісу, да якой прыйшлі лідэры краін - удзельніц Карыбскага крызісу 60-х гадоў мінулага стагоддзя?
І што дапаможа гасіць праблемы, калі сітуацыя напалена да рубяжа? Такіх момантаў тры.
Па-першае, усведамленне цаны "фатальнага рашэння". Калі шкода ад перамогі будзе настолькі вялікай, што паставіць пытанне пра далейшае існаванне пераможцы, то гэта не перамога.
Па-другое, прамая сувязь. Гэта не проста тэлефон, па якім можна датэлефанавацца, а магчымасць казаць адкрыта і, што яшчэ важней, чуць свайго суразмоўца. І зразумець яго логіку і аргументы.
І, па-трэцяе, самае важнае. Не толькі разуменне неабходнасці і магчымасці кампрамісаў, але і гатоўнасць ісці на гэтыя кампрамісы. Гатоўнасць адмовіцца ад мовы ўльтыматумаў і хамства, якія заганяюць дыялог пад плінтус.
Менавіта таму рыторыка, якая складаецца ў няхітрых словах "Расія заплаціць цану", хоць і гучыць вельмі па-амерыканску, вядзе прама ў тупік. З гэтага тунэля няма выйсця. Гэтая мантра не дасць прасвятлення нікому.
*Арыгінал матэрыялу чытайце на РІА Навіны
Чытайце таксама:
МІНСК, 23 кра – Sputnik. Беларускія праваахоўныя органы могуць накіраваць у Міжнародную арганізацыю крымінальнай паліцыі (Інтэрпол) запыт аб вышуку вядомай беларускай спартсменкі Аляксандры Герасімені і спартыўнага функцыянера Аляксандра Апейкіна, лічыць эксперт у галіне крымінальнага права.
У Беларусі ў дачыненні да іх была ўзбуджана крымінальная справа па ч.3 арт.361 (заклікі да здзяйснення дзеянняў, накіраваных на прычыненне шкоды нацыянальнай бяспецы Рэспублікі Беларусь, учыненыя з выкарыстаннем СМІ і глабальнай камп’ютэрнай сеткі Інтэрнэт)". У мінулы чацвер СК Беларусі заявіў, што пракурорам санкцыянавана прымяненне да абодвух абвінавачаных меры стрымання ў выглядзе заключэння пад варту і яны аб'яўлены ў вышук.
"Паводле існуючага нацыянальнага і міжнароднага заканадаўства, Беларусь мае права звярнуцца ў Інтэрпол і заявіць асобу, якой у РБ прад'яўлена абвінавачванне па крымінальным артыкуле, у міжнародны вышук", - паведаміў Sputnik эксперт.
Паводле яго слоў, калі чалавека, які знаходзіцца за мяжой, абвяшчаюць у вышук, то маецца на ўвазе толькі міжнародны вышук. Выключэнне складае Расійская Федэрацыя.
"У выпадку з Расіяй гаворка ідзе аб міждзяржаўным вышуку ў рамках Саюзнай дзяржавы", - растлумачыў ён.
Пры гэтым эксперт удакладніў, што абвяшчэнне асобы краінай-ініцыятарам ў міжнародны вышук не азначае, што абвінавачваны трапіць у так званы "чырвоны спіс" Інтэрпола.
"Там (у Інтэрполе - Sputnik) ёсць рэгламент, які прадугледжвае, каб гэта не быў пераслед па палітычных, рэлігійных і іншых матывах, а выключна за здзяйсненне крымінальна каральнай і супрацьпраўнай дзейнасці", - адзначыў спецыяліст.
"Вось калі ён аб'яўлены ў міжнародны вышук па лініі Інтэрпола, тады тая краіна, дзе знаходзіцца чалавек, мае падставы для яго затрымання. Як правіла, абвінавачанага змяшчаюць у СІЗА на 30-40 сутак, інфарміруюць краіну-ініцыятара і міжнародную паліцыю, шлюць у Інтэрпол дакументы аб тым, што асоба ідэнтыфікавана. Пасля гэтага падаюць дакументы ў суд, які прымае рашэнне аб экстрадыцыі або выдачы", - сказаў эксперт.
"Як толькі адпаведная камісія Інтэрпола прыняла рашэнне, прозвішча выстаўляецца ў базу, і, дзе б гэта асоба не з'явілася, у якую б краіну не прыляцела, у аэрапорце, адразу супрацоўнік мытні або міграцыйнай службы адкрывае спісак Інтэрпола, і звярае дадзеныя", - сказаў суразмоўца агенцтва.
У цяперашні час прозвішчаў грамадзян Беларусі, у дачыненні да якіх у другой палове 2020 годзе і ў 2021 годзе былі ўзбуджаны крымінальныя справы, і яны былі абвешчаны ў вышук, у спіске на сайце Інтэрпола няма.
У Інтэрпол уваходзяць больш за 190 краін. У кожнай з іх створаны адпаведныя нацыянальныя структуры. Рэспубліка Беларусь уступіла ў члены МАКП Інтэрпол 29 верасня 1993 года.
Чытайце таксама:
Атрутныя расліны могуць чакаць нас паўсюль — у лесе, на дачы, у парку і нават пад сваёй жа "панэлькай". Многія з іх "маскіруюцца" — так і не скажаш, што нейкая кветка можа быць небяспечнай.
Ведаць такія каварныя расліны трэба, бо атрымаць ад іх можна не толькі непрыемны сверб ці запаленне, але і сур'ёзнае атручванне. Асабліва важна пра небяспечныя кветкі краіны распавядаць дзецям — каб яны не апынуліся па няведанні ў бядзе. Sputnik падабраў фатаграфіі самых небяспечных раслін Беларусі. Вывучайце здымкі кветак, запамінайце іх і будзьце гатовыя — калі недзе сустрэлі, можаце любавацца, але ў баку.
Глядзіце таксама:
Квітнеючы ў траўні ландыш атрутны.
Ягады, якія з'яўляюцца на расліне ўлетку, могуць прыцягнуць дзяцей або жывёл, але пасля іх магчыма сур'ёзнае атручванне і праблемы з кішэчнікам.
Наперстаўка выглядае як дэкаратыўная кветка, але на самой справе гэта расліна вельмі небяспечная.
У перыяд цвіцення яна распаўсюджвае атрутныя споры - удыхнуўшы іх, можна страціць прытомнасць ці нават памерці.
Клешчавіна падобная на дрэва або куст і вабіць дзяцей яркімі фарбамі.
Зрэшты, насенне яе смяротна небяспечнае - толькі крышачку хопіць для таго, каб загінула дзіця, а каля дзесяці сямян гарантуюць смерць і даросламу.
Многія ўяўляюць люцікі як мілыя і безабаронныя кветкі, але ў іх таксама ёсць каварства. Так, кранаць гэтыя кветкі наогул не рэкамендуецца - можа пачацца запаленне і сверб. Вядома ж, пры трапленні ўнутр арганізма яны яшчэ больш небяспечныя.
Аквілегія - далёкі сваяк люціка, таксама гэтая кветка вядома як вадазбор.
Калі вы разводзіце гэтую красуню ў садзе або гародзе, будзьце ўважлівыя, каб насенне або пялёсткі не змяшаліся выпадкова з ураджаем - інакш вас чакаюць млоснасць, болі ў сэрцы і арытмія.
Амброзіяй старажытныя грэкі называлі ежу багоў, у нас жа гэта - проста пустазелле з не самымі запамінальнымі кветкамі. З'яўляецца вельмі моцным алергенам - пазбягайце амброзіі ў садках і букетах.
Сон-трава, яна ж прастрэл раскрыты, вядомая дзякуючы казкам і міфам.
Выглядае расліна прыгожа, але пры трапленні яе соку на скуру чакайце апёку і сур'ёзнага раздражнення.
Дурнап'ян звычайны можа выклікаць у вас і раздражненне на скуры, і атручэнне - калі нейкая частка гэтай травы трапіла да вас у арганізм.
Акрамя вывучэння фатаграфіі расліны, перачытайце і верш Івана Буніна пра дурнап'ян - хай гэта будзе адзіным вашым знаёмствам.
Эфектна квітнеючы блёкат чорны можа выклікаць у вас галавакружэнне, сухасць у роце, павелічэнне частаты пульсу і іншыя негатыўныя рэакцыі.
Сустрэць яе можна нават у цэнтры горада.
З-за ягад мудранкі вы можаце атрымаць жудаснае атручэнне з дыярэяй і іншымі непрыемнасцямі. Ды і ад самога лісця цалкам можаце атрымаць апёк.
Пры судотыку з баршчэўнікам вы можаце атрымаць запаленне на скуры, а калі вы яго выпадкова праглынеце - немінуча сур'ёзнае атручванне.
Баршчэўнік таксама вядомы як "мядзведжая лапа". Сваяк салеры, ён вырастае да некалькіх метраў вышынёй.