МІНСК, 31 мая - Sputnik. Віктар Жалабковіч, апошні з тых, хто выжыў пасля карнай аперацыі супраць жыхароў вёскі Хатынь у 1943 годзе, памёр у Мінску 24 мая, інфармацыю пра гэта Sputnik пацвердзілі супрацоўнікі мемарыяльнага комплексу "Хатынь".
На сайце комплексу паказана, што Віктар Андрэевіч нарадзіўся ў 1934 годзе ў вёсцы Хатынь. Аднак сам ён у інтэрв'ю газеце "Знамя юнацтва" ў 2015 годзе удакладніў, што яго дакументы згарэлі. Прыкладную ж дату нараджэння яму напісалі ў войску. Сам Жалабковіч яе не памятаў - на момант трагедыі ў Хатыні Жалабковічу было каля сямі гадоў.
Хатынь спалілі 22 сакавіка 1943 года. Пасля забойства партызанамі нямецкага афіцэра Ганса Вельке, з Лагойска ў вёску быў выкліканы спецбатальён. Гітлераўцы сагналі старых, дзяцей, жанчын і мужчын у хлеў на ўскраіне і падпалілі будынак.
"Мне было відаць праз шчыліну, як карнікі падносілі каністры з бензінам і аблівалі сцены, падкідвалі сена. Саламяная страха ўспыхнула імгненна. Усе загарэлася, затрашчала. Як жа ўсё крычалі! Словамі не перадаць. У дыме задыхаліся і плакалі дзеці. Пад націскам дзесяткаў людзей дзверы не вытрымалі і ўпалі. Мы з мамай выскачылі з хлява і патрапілі пад шквал агню. Далёка сысці не атрымалася, упалі. Ад страху прыціснуўся да матчынага цела і адчуў рэзкі штуршок. Гэта была куля, якая забіла маму, а мяне черканула па плячы. Не памятаю, колькі праляжаў на зямлі. Калі падняўся, убачыў беларусаў, якія з'язджаюць карнікаў і паласу дамоў, якія дагаралі", - успамінаў Жалабковіч.
Пасля вайны ён трапіў у дзіцячы дом. А калі вырас, паступіў у рамеснае вучылішча, дзе адвучыўся на фармоўшчыка-ліцейніка. Затым адслужыў у войску, папрацаваў на станкабудаўнічым заводзе і паступіў на вячэрняе аддзяленне БПІ (цяпер БНТУ). Пасля заканчэння інстытута уладкаваўся ў канструктарскае бюро дакладнага машынабудавання.
Па дадзеных Дзяржаўнага мемарыяльнага комплексу "Хатынь", за ўсё з жыхароў спаленай вёскі ацалелі адзін дарослы Іосіф Камінскі і пяцёра дзяцей: Соф'я Яскевіч, Уладзімір Яскевіч, Віктар Жалабковіч, Аляксандр Жалабковіч, Антон Бараноўскі.
Тонкая талія, прамыя або пазавіваныя валасы, ямачкі на шчоках і поўная адсутнасць вяснушак, ідэальна белыя або, наадварот, рознакаляровыя зубы, вялікія грудзі і маленькая ножка...
Патрабаванняў да знешняга выгляду жанчыны ва ўсе стагоддзі было вялікае мноства.
Але не ўсім пашчасціла нарадзіцца з патрэбнай формай твару, асінай таліяй, што ўжо казаць пра зубы або валасы. Але вельмі шмат хто гатовы на што заўгодна, абы адпавядаць стандартам: насіць гарсэт, бінтаваць ногі, фарбаваць зубы - што ўжо казаць пра такія банальныя рэчы як завіўка, выпростванне або афарбоўка валасоў.
А раз ёсць попыт - будзе і прапанова. Што прапаноўвалі ў XX стагоддзі жанчынам, каб "падагнаць" сваё цела пад стандарты прыгажосці - у фотастужцы Sputnik.
Глядзіце таксама:
Металічная канструкцыя выкарыстоўвалася пры правядзенні пілінга для выдалення вяснушак, у рот на час працэдуры ўстаўлялася спецыяльная дыхальная трубка. Венгрыя.
Рэкламная аб'ява "прадэзінфіцыраванай банкі стужачных чарвякоў" з загалоўкам: "Тлушч! Вораг, які скарачае ваша жыццё - выгнаны!". Рэклама абяцала, што ніякага шкоднага ўздзеяння не будзе, аднак сярод пабочных эфектаў былі дыярэя і боль у жываце.
Рэклама каўчукавых касметычных масак для выдалення маршчын і плям на твары.
Жаночыя зубы ў Японіі ў розны час вылучаліся колерам. У старажытнасці жанчыны пакрывалі зубы чорным лакам у знак прыгажосці. Пазней гэта стала звычаем толькі для замужніх жанчын. Тошыко Фукаям наносіць каляровае пакрыццё на свае зубы. 1966 год, Японія.
Шлем для завіўкі, Германія.
Правобраз сучасных прасікаў для валасоў. Цырульнік расчэсвае і гладзіць валасы мадэлі на дошцы, прызначанай для прасавання валасоў. Дошка зроблена так, каб адпавядаць контурам галавы і дазваляць валасам распускацца веерам. 20 кастрычніка 1965 года, Нью-Йорк.
Кітайская жанчына з нагамі пасля бінтавання. Кітайскія жанчыны здаўна спрабавалі зрабіць ногі сваіх дачок менш, звязваючы іх у дзяцінстве. Фота зроблена ў 1936 годзе.
"У вас прыгожы твар, але ўсё псуе нос?" Фотаздымак з публікацыі ў The Masses аб выпраўленні формы носа. 1916 год.
Мадэль у спіральным электрычным бюстгальтары для развіцця і ўмацавання бюста. Ён уключаў у сябе электрычны вібратар, які можна было насіць падчас працы. 1971 год, Брусэль.
Рэклама гарсэта, апублікаваная ў часопісе Les Modes у 1908 годзе.
Рэклама прылады для стварэння ямачак на шчоках у ЗША.
Галоўным падарункам на 8 Сакавіка традыцыйна застаюцца кветкі. Па словах фларыстаў, беларускія кавалеры звычайна дораць сваім дамам цюльпаны і ружы. Дарэчы, у маладых хлопцаў у пашане таксама фрэзіі, нарцысы, гіяцынты, касачы і мімозы. Але Злыдні ні секунды не сумняваюцца: аднымі толькі кветкамі ў гэты цудоўны дзень не павінен абмежавацца ні адзін мужчына.
С Международным женским днем!"
Глядзіце гумарыстычны ролік з удзелам Злыдней ў відэазапісы Sputnik Беларусь.
Чытайце таксама:
Паласатыя драпежнікі могуць не толькі рыкаць, яны здольныя яшчэ і да "спеваў". Гэта даказвае тыгр Шэрхан. На кадрах можна ўбачыць, як тыгр, ходзячы па вальеры або знаходзячыся на ўзвышшы, якое, мусіць, лічыць сваёю сцэнай, бярэ высокія ноты.
"З самага нараджэння ён такім чынам прыцягвае ўвагу шматдзетнай мамы. Спецыяльна сыходзіў у далёкі кут, калі яна была занятая іншымі дзецьмі, і крычаў, пакуль яна не кіне ўсё і не прыйдзе да яго", - распавялі супрацоўнікі заапарка на старонцы ў сацыяльнай сетцы.
Рэпертуар узыходзячай зоркі Барнаульскага заапарка пакуль невялікі, аднак у яго арсенале ўжо ёсць некалькі хітоў, якія нагадалі некаторыя кампазіцыі ў выкананні расійскага спевака Вітаса. Іншыя прыхільнікі творчасці Шэрхана выказалі здагадку, што тыгр прастудзіўся, аднак супрацоўнікі заапарка запэўнілі, што са здароўем у драпежніка ўсё ў парадку.
Глядзіце таксама: