Вадохрышча-2020: як беларусы акуналіся ў іардань
(абноўлена 08:26 20.01.2020)
Традыцыя акунацца ў палонку з асвячонай вадой існуе даўно, але перад гэтым лепш атрымаць блаславенне ў святара.Праваслаўныя Беларусі ўчора адсвяткавалі Вадохрышча. У гэты дзень вернікі ўспамінаюць, як Ісус Хрыстос прыняў хрышчэнне ад Іаана ў рацэ Іардан.
Існуе традыцыя акунацца ў гэты дзень у палонку з асвячонай вадой - іардань. Жадаючым акунуцца ў гэтае свята раяць узяць блаславенне ў святара.
Святая вада, святочныя купанні і прыгожыя спевы робяць Вадохрышча адным з любімых царкоўных святаў.
Увечары 18 студзеня купель у чашы фантана на тэрыторыі Храма-Помніка ў гонар Усіх Святых асвяцілі для вадохрышчанскага апускання. Акунуцца ў асвячоную ваду можна было і ў начны час, і днём.
Глядзіце на відэа, як святкавалі Вадохрышча ля Усіхсвяцкага храма ў Мінску.
Тэги:
"Ужо няма соннай сітуацыі": пісьменніца аб пераездзе ў Беларусь з Германіі
(абноўлена 12:35 05.07.2020)
Член саюза пісьменнікаў Беларусі Святлана Кандрашова - пра рашэнне вярнуцца на радзіму пасля 20 гадоў жыцця ў Германіі, нямецкай і беларускай тактыцы барацьбы з COVID-19, афіцыйнай медыцыне і фітатэрапіі, паэзіі і ўражаннях ад перадвыбарчай кампаніі ў Беларусі.Госця з Германіі, паэтка і пісьменніца Святлана Кандрашова прыляцела ў Беларусь адразу пасля аднаўлення авіязносін паміж дзвюма краінамі ў сувязі з некаторым паляпшэннем эпідэмічнай сітуацыі.
©
Sputnik / Сергей Гунеев
"Вы ведаеце, чым больш панікі, тым больш адрэналіну ў крыві ў людзей, тым больш псіхозу і дэпрэсіі. У нас у Германіі нават ёсць выпадкі суіцыду маладых, яны не могуць сядзець пад замком вельмі доўга, а самаізаляцыя была вельмі жорсткая, закрыліся 22 сакавіка, і практычна ўвесь час цягнулі-цягнулі і дацягнулі да 2 чэрвеня. Потым пачалі патрошку выпускаць маленькіх дзяцей, улічваючы, што яны быццам не могуць быць пераносчыкамі, а групы старэйшыя - нам наогул забаранілі выязджаць", - успамінае суразмоўніца.
Таксама госця распавядае аб нюансах жыцця ў Германіі, розніцы паміж даходамі і бытавымі выдаткамі ў насельніцтва і мігрантаў, ўласным рашэнні вярнуцца на радзіму, зносінах з беларускімі чыноўнікамі з гэтай нагоды і ўражаннях аб ходзе перадвыбарчай кампаніі.
"Мне падабаецца такая хваля ўздыму ў людзей, што ўжо няма такой соннай сітуацыі, але штосьці хутка гэтая хваля паднялася, я не паспяваю вывучаць, хто яны і што яны, ... улічваючы сітуацыю ў сусветным плане я як міратворац лічу, што трэба пачакаць, пакінуць пакуль сітуацыю, каб крыху разруліць. Давайце паглядзім, што будзе, і якія опцыі мы атрымаем", - адзначае Кандрашова.
Таксама ў размове: афіцыйная медыцына супраць фітатэрапіі на фоне эпідэміі COVID-19 і парады - як з дапамогай траў падтрымаць імунітэт у неспрыяльнай эпідэміялагічнай абстаноўцы, падрабязнасці ў відэатрансляцыі.
*Меркаванне спікера можа не супадаць з меркаваннем рэдакцыі
Тэги:
Абвастрэнне пачуццяў у басейне "Алімпійскі": залатыя скачкі Аляксандра Партнова
(абноўлена 13:02 30.06.2020)
"Саша, падымі руку!" - гэтая фраза выратавала залаты медаль чэмпіёна Алімпіяды-80 па скачках у ваду Аляксандра Партнова. Пры чым тут замежныя заўзятары, глядзіце на відэа Sputnik.Калі Аляксандр Партноў стаў чэмпіёнам Алімпіяды па скачках у ваду, яму не было і дзевятнаццаці гадоў. А свой першы скачок ён здзейсніў у тры гады - на руках у бацькі, трэнера.
Сам Аляксандр Сталіевчі гэтага не памятае, але памятае аповеды маці, якая таксама трэніравала скакуноў у ваду.
Бацька быў побач з Аляксандрам і падчас Алімпіяды - не толькі ў якасці падтрымкі, але і як трэнер.
Гісторыя адзінаццаці скачкоў, якія прынеслі золата спартсмену, была няпростай. І пачалася яна з траўмы калена - за пяць дзён да Алімпіяды.
Але траўма - не адзінае, чым запомніліся тыя гульні і самому Партнову, і гледачам. Адзін са скачкоў спартсмену дазволілі прадубляваць - унікальная сітуацыя, прычына якой - заўзятары на трыбуне.
У басейне "Алімпійскі" ёсць шкляная перагародка, якая аддзяляе плавальную частку ад скачковай. Калі Партноў здзяйсняў свой восьмы скачок, перагародку забыліся апусціць. У плавальным басейне якраз спаборнічалі жанчыны, і менавіта ў той момант, калі савецкі спартсмен рабіў наскок на трамплін, трыбуны ўзарваліся.
А скачок сарваўся, выйшаў змазаным. У рэгламенце ўсталявана - калі скачку перашкодзілі знешнія абставіны, спартсмен можа пераскочыць. Трэба толькі падняць руку да таго, як выйдзеш з басейна. Партноў гэтага не ведаў.
"Саша, падымі руку!" - крыкнулі яму. Падняў машынальна, пачуўшы знаёмы голас.
Другі скачок стаў залатым - нават на трэніроўках усё не атрымлівалася настолькі гладка, успамінае Аляксандр Сталіевіч.
Зрэшты, наперадзе было яшчэ тры скокі, і з імі будучы алімпійскі чэмпіён таксама справіўся.
А цяпер яго вопыт і веды засталіся незапатрабаванымі. Алімпійскіх чэмпіёнаў па скачках у ваду ў Беларусі не гадуюць. Ён прыводзіць у прыклад вопыт Расіі - там захавалі пасады кансультантаў. У Беларусі такой практыкі няма.
Партноў правёў у вадзе чвэрць стагоддзя - першы скачок здзейсніў у тры гады, а пакінуў спорт у 28 гадоў, у год сыходу з жыцця бацькі. Глядзіце яго алімпійскую гісторыю на відэа Sputnik.
Тэги:
Тэмы:
Па чатыры трэніроўкі ў дзень! Чэмпіёнка Алена Хлопцава - пра Алімпіяду-80
(абноўлена 10:19 02.07.2020)
Алімпійская чэмпіёнка ў акадэмічным веславанні Алена Хлопцава распавяла аб знясільваючай падрыхтоўцы да Алімпіяды-80, гучнай перамозе і прычынах, па якіх сышла з вялікага спорту.Выбітная спартсменка Алена Хлопцава прынесла сваёй краіне адзінае золата ў акадэмічным веславанні на Алімпіядзе-80. У тым спаборніцтве яна плыла ў двойцы з Ларысай Паповай: сёння прызнаецца, што хвалявалася куды менш, чым напарніца.
Sputnik папрасіў спартсменку падзяліцца ўспамінамі пра Алімпіяду-80 і распытаў пра цяперашняе жыццё - пасля заваявання мноства спартыўных вяршынь.
Баялася вады! З чаго ўсё пачалося
У сям'і Алены Хлопцавой не было спартсменаў. Суразмоўніца прызнаецца: вяршыняў пакараць не імкнулася, і жыццё спорту прысвячаць не збіралася - так атрымалася.
"Як я прыйшла ў спорт? Проста пайшла вучыцца плаваць: за кампанію з аднакласніцай. Я нават вады баялася, ужо не памятаю дакладна, як мне ўдалося перамагчы страх - памятаю толькі, што на першым занятку ў ваду так і не зайшла, была на борціку. А потым неяк паплыла паволі", - сціпла распавядае суразмоўца.
©
Photo : из личного архива Е.Хлопцевой
Сёння Алена Хлопцава з задавальненнем працуе трэнерам у басейне: вучыць плаваць дзяцей і дарослых
Да веславання, якое прынесла Алене мноства перамог, ёй і плаванне цалкам давалася: ужо ў 13 гадоў яна стала майстрам спорту. Здольнасці і перспектывы ўбачыў трэнер, дзеліцца спартсменка: так дзяўчынка хутка апынулася ў юнацкай зборнай па плаванні.
"Дзеці ж нічога не разумеюць, прыходзяць - хто за чым: адны забаўляюцца, іншыя проста плаваць вучацца. А я трэніравалася, і вынік быў у наяўнасці. Думаю, усё ўзаемазвязана: не будзь таленту, я б, можа, і стала майстрам спорту, але потым", - разважае яна.
Пра першы заробак і адмову ад плавання
У складзе юнацкай зборнай СССР па плаванні ў алены атрымалася паездзіць па свеце, набрацца багатых уражанняў - тады мала каму быў даступны выезд за мяжу.
©
Photo : из личного архива Е.Хлопцевой
Чацвёрка: Таццяна Башкатава, Вольга Каспина, Алена Хлопцава і Ларыса Папова
"Памятаю, што на першы заробак купіла нешта маме ў падарунак. На якія забавы марнаваць грошы савецкім дзецям? Тады не было гаджэтаў і аквапаркаў, усё было ў двары, у перапынках паміж школай і трэніроўкамі", - успамінае яна.
©
Sputnik / Дмитрий Донской
З плавання Алена Хлопцава сышла (як гэта часта здараецца ў спартсменаў) пасля таго, як знікла магчымасць займацца з любімым трэнерам. Удавацца ў падрабязнасці суразмоўца адмаўляецца, кажа толькі, што трэнера вымусілі зьехаць - разам з ёй знікла і цікавасць да плавання.
"Група распалася: нас сталі аддаваць то аднаму, то другому трэнеру. А кожны з іх усё роўна займаўся ў першую чаргу са сваімі спартсменамі, а ўжо потым з тымі, хто з'явіўся. Мяне сталі перавучваць - перш у "кроль" аддалі, потым у "дэльфін".
Мне гэта не спадабалася, цікавасць знік, і я кінула", - прызнаецца Алена.
Але да ад'езду трэнер Рыма Войцік паспела пазнаёміць Алену з трэнерам па веславанні Ядвігай Руткоўскай: па словах спартсменкі, яна і не ведала да гэтага, што ёсць такі від спорту. Магчыма, пры іншых абставінах і занялася б чымсьці іншым, разважае суразмоўца.
©
Photo : из личного архива Е.Хлопцевой
Алена Хлопцава і Ларыса Папова, фота зроблена адразу пасля перамогі на Алімпіядзе-80 перад прэс-канферэнцыяй
Пра (не)дзяцінства і дзікія нагрузкі
"Можа, гэта дзіўна, але я не магу сказаць, што жыць не магла без спорту. Мне прапанавалі, і я стала займацца: усё неяк будзённа. Не было думак і мараў, як і вялікіх амбіцый - усё само атрымлівалася", - кажа Алена Хлопцава.
Паводле яе слоў, у той час не было такога павальнага захаплення спортам і здаровым ладам жыцця. У кожнага была свая матывацыя: Алену вось цікавілі ў першую чаргу зносіны з цікавымі людзьмі ў зборнай. І ўсё ж, чым больш трэніруешся, тым цікавей становіцца - хочацца паляпшаць вынікі і перамагаць на спаборніцтвах.
"Трэніроўкі цяжкія былі, не без гэтага. Я б нават так сказала: дзіўна, што выжылі. Вельмі вялікія нагрузкі, працавалі літаральна на знос - самі ўявіце, на зборах у спартсменаў па чатыры трэніроўкі ў дзень!" - успамінае яна.
Алена Хлопцава кажа, што і дзяцінства ў яе было - маўляў, да дзевяці гадоў у двары "расла". Ды і ў юнацтве спартсменка мала перажывала, што бачыцца са старымі прыяцелямі зрэдку, прыязджаючы са збораў.
Кінуўшы плаванне ў 15 гадоў, ужо ў 16 Алена трапіла ў дарослую зборную каманды СССР па веславанні. Яна ўспамінае: установачны збор стартаваў восенню, там збіралася шмат весляроў з усяго Саюза, а да вясны частку адсеівалі.
©
Photo : из личного архива Е.Хлопцевой
У складзе юнацкай зборнай СССР па плаванні Алене давялося паездзіць па свеце
"Мяне там прымацавалі да трэнера, але на вадзе часцей даводзілася бываць адной. Сказалі, што займацца мной асабліва няма калі - людзей да Чэмпіянату свету рыхтуюць. Так што давалі заданне, а я сама сабе трэніравалася. Увесну адбіралі людзей у каманду: трэба было добра выступіць у адзіночцы. Я і выступіла - так мяне сталі рыхтаваць да дарослага Чэмпіянату свету, дзе я ўпершыню выступіла ў 17 гадоў. Дарэчы, на юнацкім пабывала на год пазней", - дзеліцца яна.
"Алімпіяды баяліся, асабліва напарніца"
Алена Хлопцава ўспамінае: да Алімпіяды-80 рыхтавалася старанна. Спартсменка да таго моманту не першы год выступала за каманду Саюза, неаднаразова выязджала на чэмпіянаты свету - недалёка "маячылі" і Гульні.
"Першапачаткова рыхтавалася выступаць у чацвёрцы, цэлы год амаль. А потым вырашылі паспрабаваць у двойцы. Вядома, складана было: нагрузкі ў зборнай камандзе пабольш за хатнія. Перакусіў, адпачыў, патрэніраваўся, адпачыў, патрэніраваўся, перакусіў... І так па крузе. Усе засяроджана на тым, каб хапала адпачынку і было досыць трэніровак. На тое яны і зборы", - успамінае Алена.
Успамінаючы эмоцыі напярэдадні Алімпіяды, суразмоўніца прызнаецца: да спаборніцтваў ставілася спакайней за напарніцу Ларысу Папову.
©
Photo : из личного архива Е.Хлопцевой
Узнагароджанне адразу пасля пераможнага заезду на Алімпіядзе-80: злева ад Паповай і Хлопцавой суперніцы з Германіі, справа - румынкі
"Яна значна больш перажывала. У яе ўжо быў вопыт выступлення на Алімпійскіх гульнях, яна была старэй і заграбная - больш адказнасці. Перада мной стаяла задача падтрымліваць яе падчас гонкі, паспяваць усё. Так усё і выйшла", - дзеліцца яна.
Хлопцава кажа, што ў той час усе ў "сацлагеры" былі наймацнейшымі: румыны, балгары, і асабліва нямецкая каманда, якая забірала амаль усе прызы на чэмпіянатах свету.
"Так вось у нас выступалі чэмпіёнкі Алімпійскіх гульняў-76 з Румыніі і чэмпіёнкі свету 1979 гады - немкі. А самі мы, уласна кажучы, у двойцы ў першы раз на вялікіх спаборніцтвах выступалі, таму што да гэтага толькі ўнутрысаюзнай былі. Вельмі адказна, вядома", - прызнаецца спартсменка.
Якой была перамога
На перамозе Алена Хлопцава падрабязна не спыняецца: "усё і так напісана". Паводле інфармацыі НАК, у папярэднім заездзе на Алімпійскіх гульнях у Маскве ў двойкі Хлопцава-Папова не было ніякага тактычнага плана. Але спачатку румынская лодка перасекла створ праз дзве секунды, а пасля на секунду адстала і нямецкая.
У цэлым, падчас фінальнага спаборніцтвы савецкая двойка адразу сышла са старту хутчэй іншых і лідзіравала да фінішу: перамога атрымалася пераканаўчая.
©
Photo : из личного архива Е.Хлопцевой
Пераможны экіпаж: Ларыса Папова і Алена Хлопцава
Той момант не забыўся і праз шмат гадоў, прызнаецца спартсменка. "Мы ўздыхнулі з палёгкай, што выйгралі, - усё ж напружанне было вельмі вялікае. Радаваліся па-вар'яцку, тым больш, што наш медаль аказаўся адзіным золатам СССР у акадэмічным веславанні. Было прыемна, што столькі намаганняў і часу не сышлі марна", - усміхаецца Алена Хлопцава.
Кажа, толкам не святкавалі: адразу пасля спаборніцтваў адправіліся на прэс-канферэнцыю, а потым - у вёску.
"Мы асабліва не святкавалі: Алімпіяда працягвалася, на наступны дзень людзі таксама выступалі, а мы жылі ў дамах, у якіх трэба было выконваць цішыню і парадак, каб нікому не перашкодзіць. Але, натуральна, віншавалі нас усё", - распавядае алімпійская чэмпіёнка.
Паводле яе слоў, Алімпіяда запомнілася і многім іншым, не толькі хваляваннем і эйфарыяй пасля перамогі: удзельнікамі ў розных незвычайных строях, выступленнямі артыстаў - уражанняў хапала. А потым з перамогай рабят прынялі дома захопленыя бацькі.
©
Sputnik из личного архива Е.Хлопцевой
Алена Хлопцава з трэнерам Анатолем Паповым на Чэмпіянаце свету 1983 года, ён трэніраваў іх з Ларысай Паповай
"Спытайце пра ўзнагароду? Мне далі прэмію за Алімпійскія гульні, а яшчэ магчымасць без чаргі набыць аўтамабіль. Прэмія была чатыры тысячы (з іх 800 рублёў падаходнага падатку). Не магу сказаць, шмат гэта ці мала, але "Волга" каштавала 12. Я яе купіла ў выніку, праўда, праз некалькі гадоў", - кажа Хлопцава.
Спярша стамілася і кінула, потым прыйшлося сысці
"Упершыню я кінула грэблю ў 1985-м. Стамілася, сіл не было ніякіх. Галоўны трэнер зборнай СССР прапанаваў мне адпачыць, паездзіць са зборнай у якой заўгодна якасці. І я год адпрацавала са сваёй камандай масажысткай (у мяне і "скарыначка" была). Таксама няпроста было: хлопцы двухмятровыя, паспрабуй адмасіруй. Трэнер разлічваў, што я перадыхну - вернецца жаданне веславаць. А я выйшла замуж і нарадзіла дзіця", - гаворыць адкрыта чэмпіёнка.
Вярнуцца ў грэблю Алену Хлопцаву ўгаварылі толькі праз 2,5 гады: яна апынулася ў пары з Кацярынай Хадатовіч. А ў апошні раз выступіла на Алімпійскіх гульнях у Барселоне, ужо за зборную каманду СНД: у моцнай парнай чацвёрцы, якая прывезла на радзіму бронзавыя медалі.
©
Photo : из личного архива Е.Хлопцевой
Алена Хлопцева і Ларыса Фадзеева (у цэнтры) перамаглі падчас заезду ў двойцы на юнацкім ЧС ў 1978 годзе
"А далей мы сталі кожны па сваіх месцах рыхтавацца. Я думала, што калі выступала 18 гадоў за зборную СССР, усюды трапляла і адбіралася, медалі дадому прывозіла, то і ў зборнай Беларусі змагу яшчэ гадоў дзесяць папросту трэніравацца. У мяне на той момант цалкам хапала яшчэ і сіл, і жаданні. Як аказалася, усё не так проста: скончылася ўсё сумна.
З-за канфлікту (я не стану называць прозвішчаў) нам сталі літаральна ўстаўляць палкі ў колы: не давалі бензіну на катэр перад чэмпіянатам, не дазвалялі гоначную лодку з вёсламі браць... Ніхто нас не хацеў разумець, у тым ліку ранейшае кіраўніцтва спорткамітэта. Мне імкнуцца было ўжо няма куды, а прыніжацца не хацелася. Тады яшчэ маладую Кацю Хадатовіч я падбадзёрвала, маўляў, усё наперадзе. Яна перасела ў адзіночку, а я вырашыла завязаць з веславаннем", - успамінае яна.
На той момант у Алены ўжо была сям'я: спартсменка вырашыла, што дома - лепш, чым дзе-небудзь. Сёння яна з задавальненнем працуе трэнерам у басейне: вучыць плаваць дзяцей і дарослых.
"Мне падабаецца інструктарскіх праца. Аб трэнерстве і падрыхтоўцы дзяцей да спаборніцтваў я і не думала: мне іх шкада. Я памятаю, як гэта: хіба магу, зведаўшы на сабе, прымушаць дзіця плыць, калі яно кажа "я не магу"? Ды і раз'ездаў я не хацела", - прызнаецца Алена Хлопцава.
Яна да гэтага часу мае зносіны з тымі самымі цікавымі людзьмі з алімпійскага мінулага, якія і былі для яе адным з галоўных задавальненняў. Да прыкладу, з Ларысай Паповай, напарніцай з пераможнай лодкі на Алімпіядзе-80, раней нават ездзілі адзін да аднаго ў госці - і цяпер часцяком сазваніваюцца.
Тэги:
Тэмы: